76. தமிழும் சமஸ்க்ருதமும் இரு கண்கள் -1

அறிவன் என்னும் 5 –ஆம் வகை மக்களை ஆராய்ந்தோமானால்,

பல ஆயிரம் ஆண்டுகளாகவே ஜோதிடம் என்பது

தமிழ் மண்ணில் வேறூன்றி இருந்திருக்க வேண்டும் என்று தெரிகிறது.

மூவகைக் காலத்தையும் கவனித்து,

ஊழ்வினைப் பயனைச் சொல்லுதல்,

வானிலை பலன்களைச் சொல்லுதல்.

இவை தவிர விண்ணில் நடப்பவற்றைக் கவனித்துப்

பலவித பலன்களைச்  சொல்லுதல் என்பது அறிவனது இலக்கணம்.

இதைச் சொல்லும் புறப்பொருள் வெண்பா மாலைப் பாடல் ஒன்று உள்ளது.

“புரிவின்றி யாக்கைபோற் போற்றுவ போற்றிப்

பரிவின்றிப் பட்டாங் கறியத் – திரிவின்றி

விண்ணில் வுலகம் விளைக்கும் விளைவெல்லாம்

கண்ணி உரைப்பான் கணி” (வாகைத் திணை 20)

இதன் பொருள்:-

பகலும், இரவும் இமையாமல் ஆகாயத்தைப் பார்த்து,

ஆண்டு நிகழும் வில்லும், மின்னும்,

ஊர்க்கோளும், தூமமும், மின் வீழ்வும்,

கோள் நிலையும், மழை நிலையும் பிறவும் பார்த்துப்

பயன் கூறுதல் கணியின் இயல்பு. 

இதற்கு உதாரணமாகப் புறநானூறில் 229 ஆம் பாடல் விளங்குகிறது.

அந்தப் பாடலில் பல முக்கியச் செய்திகள் இருக்கின்றன.

சமஸ்க்ருத்த்தை வெறுப்பவர்களுக்கு ஒரு செய்தி இருக்கிறது.

பகுத்தறிவு பேசுபவர்களுக்கும் ஒரு செய்தி இருக்கிறது.

தமிழ்ப் புத்தாண்டை தம் விருப்பம் போல் மாற்றுபவர்களுக்கும்,

ஒரு செய்தி இருக்கிறது.

அந்தப் பாடலை ஆராய்ந்தோமானால்,

பல முக்கியப் புதிர்களை விடுவிக்கலாம்.

அவற்றை ஒவ்வொன்றாகக் காண்போம்.  

முதலில் அந்தப் பாடல் என்ன சொல்கிறது என்று பார்ப்போம்.

அந்தப் பாடலில்

ஓரிரவின் குறிப்பிட்ட நேரத்தைச் சில நக்ஷத்திரங்களின் அமைப்பின் மூலம்

சொல்கிறார் புலவர் கூடலூர் கிழார்.

நள்ளிரவைத் தாண்டிய அந்த நேரத்தில்

ஒரு எரி நக்ஷத்திரம் ஒலியெழுப்பிக்கொண்டு,

வேகமாக வந்து கிழக்கிலும் இல்லாமல்,

வடக்கிலும் இல்லாமல் கீழே விழுந்தது.

அதைக் கண்ட புலவரும், மற்றவர்களும்,

தங்கள் அரசன் நோய் எதுவும் இல்லாமல் நன்றாக இருக்க வேண்டுமே

என்று கவலைப்பட்டனர்.

அந்த எரி நக்ஷத்திரம் விழுந்து ஏழாவது நாள் வந்தது.

அன்று அவர்கள் மன்னனான 

கோச்சேரமான் யானைக் கட்சேய் மாந்தரஞ்சேரல் இரும்பொறை

உயிர் நீத்து தேவருலகத்தை அடைந்தான்

என்னும் செய்தி கிடைத்தது என்கிறார் புலவர்.

இந்தப் பாடலில், எரிகல் (meteor) ஒன்று விழுந்தது என்று சொல்லப்பட்டுள்ளது.

இது வால் நக்ஷத்திரமாக இருக்கலாம்

என்று சிலர் சொல்கிறார்கள்.

ஆனால் இது வால் நக்ஷத்திரம் இல்லை.

வால்நக்ஷத்திரத்தைத் தூம கேது என்று அழைத்தார்கள்.

’கனைஎரி பரப்பக் கால் எதிர்பு பொங்கி
ஒரு மீன் விழுந்தன்றால் விசும்பினானே’.

என்று இந்தப் பாடல் சொல்வதன் மூலம்,

ஒலியுடன், தீ பரப்பிக் கொண்டு, காற்றைக் கிழித்துக் கொண்டு

ஒரு மீன் விழுந்தது என்று அர்த்தமாகிறது.

இதை எரி கொள்ளி என்றும், எரி நக்ஷத்திரம் என்றும் சொல்வார்கள்.

பண்டைய உரையாசிரியரும் அவ்வாறே எழுதியுள்ளார்.

இப்படி விழுவது உற்பாதம் எனப்படும்.

ஏதோ ஒரு கெடுதல் ஏற்படும் என்று பொருள்.

எல்லா எரி நக்ஷத்திரமும் உற்பாதமில்லை.

ஓரிரவில் பல எரிகற்கள் வீழலாம்.

ஆனால் ஒரு குறிப்பிட்ட  மாதத்தில்,

குறிப்பிட்ட நாளில், குறிப்பிட்ட நேரத்தில், குறிப்பிட்ட திசையில்

எரி கல் விழுவது அரச பீடை என்று

ஜோதிட நூல் சொல்வதாக உரையாசிரியர் எழுதியுள்ளார். 

இந்தப் பாடல் சொல்லும் அமைப்பு,

பங்குனி பாதம் வளர் பிறையில்

சந்திரன் கார்த்திகை நக்ஷத்திரத்தில்,

மேஷ ராசியில் இருக்கையில்,

அந்தச் சந்திரன் மறைந்த பிறகு, 

நள்ளிரவுக்குப் பிறகு விழும் எரி நக்ஷத்திரத்தைக் குறிக்கிறது.

இந்தப் பாடலில் உள்ள சில முக்கியக் குறிப்புகள் கவனத்துக்குரியன.

அவற்றில் முதலாவதாக நம் கவனத்தைக் கவர்வது,

தமிழ் மொழிக் காவலர்கள் என்று தங்களை நினைத்துக் கொள்பவர்களது

சமஸ்க்ருத எதிர்ப்புக்குக் கிடைக்கும் அடி!

அந்த எரிகல் ’கிழக்கிலும், செல்லாது, வடக்கிலும் செல்லாது’ என்பதை,

“பாசி செல்லாது, ஊசி முன்னாது” என்கிறார் புலவர்.

பாசி என்பது கிழக்கு என்னும் பொருள்படும்

ப்ராசீ என்னும் சமஸ்க்ருதச் சொல்லின் சிதைவு.

ஊசி என்பது வடக்கு என்னும் பொருள்படும்

உதீசி என்னும் சமஸ்க்ருதச் சொல்லின் சிதைவு

என்று உரையாசிரியர் எழுதியுள்ளார். 

ப்ராசீ, உதீசி என்னும் சமஸ்க்ருதச் சொற்களைப்

பாசி, ஊசி என்று எழுதியுள்ளார் புலவர்.

இதன் மூலம் அப்படிப்பட்ட சொல் வழக்குகள்

அவரது காலத்தில் இருந்திருக்க வேண்டும் என்று தெரிகிறது. 

அன்றைய மக்களுக்கு இல்லாத தமிழ் ஞானமா,

அல்லது தமிழ் மொழியில் இல்லாத சொல் வளமா?

கிழக்கு, வடக்கு என்பதற்கான தமிழ்ச் சொற்களைப் பயன்படுத்தாமல்

இப்படிப் பட்ட சொற்களைப் பயன் படுத்தியுள்ளனரே!

அவர்களுக்குத் தமிழ்ப் பற்று இல்லையா?

சமஸ்க்ருதச் சொற்களைத் தமிழிலிருந்து ஒழிக்க வேண்டும்

என்கிறார்களே திராவிடவாதிகள்,

அந்த சங்கப் புலவருக்கு இல்லாத தமிழ்ப் பற்று இவர்களுக்கு வந்து விட்டதா?

அப்படிப்பட்ட சொல்லாட்சிகளைக் கொண்ட மொழிதானே தமிழ் மொழி?

தமிழில் அவற்றுக்கான சொற்கள் இருந்தும்

சங்க இலக்கியத்தில்

பல சம்ஸ்க்ருதப் பெயர்ச் சொற்களை அவர்கள் பயன்படுத்தியுள்ளார்கள்.

சமஸ்க்ருதத்தை அவர்கள் வெறுக்கவில்லை. ஒதுக்கவில்லை. 

இதைப் போலவே முஹூர்த்தம் என்னும் சமஸ்க்ருதச் சொல்லை

தமிழில் ‘முழுத்தம்’ என்று சொல்லியுள்ளார்கள்.

சேரன் செங்குட்டுவன் கண்ணகி சிலைக்குக் கல் கொண்டுவர

இமய மலைக்குப் புறப்பட வேண்டும் என்று முடிவு செய்த போது,

அவனது ஜோதிடன்,

’முழுத்தம் நன்றாக இருக்கிறது,

அரசன் செல்ல விரும்பிய திசை நோக்கிச் செல்லலாம்’ என்கிறான். 

ஒரு முஹூர்த்தம் என்பது 2 நாழிகைகள் கொண்டது.

ஒரு நாழிகை என்பது 24 நிமிடங்கள்.

நாழிகை என்பது தமிழ்ச் சொல்.

ஆனால் முஹூர்த்தம் என்பது சமஸ்க்ருத்தச் சொல்.

அதற்குத் தனியாக ஒரு சொல்லைத், தமிழில் பயன்படுத்தவில்லை.

அதை முழுத்தம் என்று சொல்லியிருக்கிறார்கள். 

இப்படிப் பல சொற்கள், அதிலும் பெயர்ச் சொற்கள்

சமஸ்க்ருத்துக்கும் தமிழுக்கும் பொதுவாக இருக்கின்றன.

அதை மறுக்க முடியாத திராவிடவாதிகள்,

அந்தச் சொற்களை ஆரியர்கள் திணித்து விட்டனர் என்று கூறுகின்றனர்.

இல்லையேல், தமிழில்தான் அந்தச் சொற்கள் இருந்தன,

அவற்றை சமஸ்க்ருத்த்தில் அபகரித்து விட்டார்கள் என்கின்றனர்.

இந்த இரண்டு சாத்தியங்களுக்குமே அவர்கள் எந்தவிதமான

விளக்கங்களும், ஆதாரங்களும் தருவதில்லை.

சமஸ்க்ருத்த்தைப் பொருத்தமட்டில், அது சிறப்பாக கட்டுவிக்கப்பட்ட மொழி

என்பதை இன்றைக்கு ஆராய்ச்சியாளர்கள் ஒத்துக் கொண்டுள்ளனர்.

அந்த மொழியில் எத்தனை புதுச் சொற்களை வேண்டுமானாலும் உருவாக்க முடியும்,

அந்த மொழியில் அர்த்தத்திலிருந்து சொல் உருவாகிறது.

அதனால் பல புதுச் சொற்களை உருவாக்க முடியும்.

அந்தப் புதுச் சொற்களை விளக்க அகராதி தேவையில்லை.

எந்த ஒரு புதுச் சொல்லாக இருந்தாலும்,

அதன் வேர்ச் சொற்களையும், சொல் உருவாக்கத்தையும் கொண்டு

அதன் பொருள் என்ன என்று சொல்ல முடியும் என்கிறார்கள்.

அப்படி உருவான பல சொற்களைத்

தமிழ் மொழி ஏற்றுக் கொண்டுள்ளது.

அவற்றுக்கு இணையான சொற்களைத் தமிழில்

உண்டாக்க முடியாதபோது,

அவற்றை அப்படியே தமிழில் ஏற்றுக் கொண்டுள்ளனர்.

பல காலமாகவே அப்படிப்பட்ட சொற்கள் தமிழில் வழங்கி வந்துள்ளன

என்பதைத் தொல்காப்பிய சூத்திரங்கள் மூலம் அறிகிறோம்.

உதாரணமாக, பகுதி 74 இல் கண்ட மந்திரம் என்னும் சொல்லைப் பற்றித்

தொல்காப்பியச் சூத்திரம் இருக்கிறது என்று பார்த்தோம்.

அது போல பிண்டம் என்னும் சொல்லுக்கும் தொல்காப்பியச் சூத்திரம் இருக்கிறது.

இந்தச் சொல், தமிழ்ச் சமுதாயம் பற்றிய ஒரு முக்கியத் தகவலைக் கொடுக்கிறது.

பிண்டம் என்னும் சொல் சமஸ்க்ருத்த்தில் உண்டான சொல்.

இறந்தவர்களுக்குப் பிண்டோதக்கிரியை செய்வார்கள்.

அது ஹிந்து மதத்தின் ஒரு முக்கியப் பழக்கமாகும்..

மஹாபாரதப் போர் ஆரம்பமாகும் நேரத்தில்,

அர்ஜுனன் தன் கையில் இருந்த வில்லைக் கீழே போட்டு விட்டு,

போர் செய்ய மாட்டேன் என்றானே,

அதற்கு அவன் சொன்ன முக்கியக் காரணம் -

போரில் பலரும் இறப்பார்கள்.

அதனால் பெண்களும், குடும்பங்களும் பாதிப்படைவார்கள்.

முன்னோர்களுக்குச் செய்யும் பிண்டோதகக் கிரியையைச்

செய்ய இயலாத நிலை தோன்றும்.

அப்படிப்பட்ட ஒரு நிலையைத் தோற்றுவிப்பதால்,

போரிட விரும்பவில்லை என்றான்.

முன்னோர்களுக்குப் பிண்டக் கிரியை செய்வது,

ஆரியப் பழக்கம் என்பார்கள் திராவிடவாதிகள்.

ஆனால், மூன்றாம் ஊழிக்கு முன்,

கபாடபுரத்தைத் தலைநகரமாக்க் கொண்டு ஆண்ட

பாண்டிய மன்னனான முதுகுடுமிப் பெருவழுதியைப் போற்றும்

புறநானூற்றுப் பாடல் – 9 இல் பிண்டோதகக் கிரியை பற்றின விவரம் வருகிறது.,

அந்த மன்னன் தர்ம யுத்தம் செய்பவன்.

தர்ம யுத்தம் என்றால் பசுக்கள், பெண்கள் போன்றவர்களைக் கொல்லக் கூடாது.

அந்த வரிசையில்,

பிண்டம் போட பிள்ளை இல்லாதவர்களை அவன் கொல்ல மாட்டான்

என்று சொல்கிறது அந்தப் பாடல்.

இறந்தால் ஈமக் கிரியை செய்ய

ஒரு ஆண் குழந்தை பிறக்கும் வரை, ஒருவனுக்கு எந்தத் தீங்கும் செய்யக்கூடாது

என்ற எண்ணம் தமிழ் மக்கள் மத்தியில் இருந்து வந்திருக்கிறது.

அது மட்டுமல்ல,

ஒரு ஆண் குழந்தையேனும் பெற வேண்டும் என்ற எண்ணமும்

முற்காலத் தமிழர்களிடையே இருந்து வந்திருக்கிறது என்றும் தெரிகிறது.

ஆஸ்திக்காகவோ, ஆசைக்காகவோ ஆண் குழந்தையை விரும்பவில்லை.

பெற்றோர் இறந்தவுடன் ஈமக் கிரியை செய்து,

வருடந்தோறும் பிண்டோதக்க் கிரியையும் செய்ய வேண்டும் என்பதற்காக

ஆண் குழந்தையை விரும்பியிருக்கிறார்கள்.

அதனால்தான் ஐந்து குரவர்கள் என்று

தாய், தந்தை, மூத்த சகோதரன், ஆசிரியன், தெய்வம்

என்று மூத்த சகோதரனையும் சேர்த்துச் சொல்கிறார்கள்.

ஒரு குடும்பத்தில் முதலில் பிறக்கும் மகன்,

பிண்டக் கிரியையைச் செய்வதால்,

பெற்றோருக்கும், குருவுக்கும், தெய்வத்துக்கும் ஒப்பான மரியாதை

மூத்த சகோதரனுக்கும் கொடுக்கப்பட்டது.

பிண்டோதகக் கிரியை குறித்து,

அர்ஜுனன் சொன்ன அதே காரணத்தை,

யுத்த தர்மமாக,

முது குடுமிப் பெருவழுதியும் கைக்கொண்டிருக்கிறான்

என்பதைப் புறநானூறு மூலம் தெரிந்து கொள்கிறோம்.

இந்த வழக்கத்தை ஆரியன் கொண்டு வந்தான் என்று சொல்ல முடியாதபடி,

இங்கு சொல்லப்பட்ட அரசன்,

ஆரியப் படையெடுப்புக்கு முன்பே இருந்தவன் என்பது நினைவில் கொள்ளத்தக்கது. 

“தென்புல வாழ்நர்க்கு அருங்கடன் இறுக்கும்

பொன் போல் புதல்வர் பெறாதீரும்”

என்று இந்தப் பாடல் சொல்லும் வரிகளில்,

பார்ப்பார், க்ஷத்திரியர் என

ஒரு குறிப்பிட்ட மக்கள் கூட்டத்தைச் சொல்லாமல்

பொதுவாகச் சொல்லியுள்ளதால்,

இது அனைத்து மக்களுக்குமே அது பொருந்துவது என்று தெரிகிறது.

இதே கருத்தை இல்வாழ்க்கை அதிகாரத்தில்,

திருக்குறள் தேவனார் கூறுவதைக் காணலாம்.

‘தென்புலத்தார் தெய்வம் விருந்தொக்கல்..’ என்னும் 43 ஆவது குறளில்

முன்னோர்களுக்கு உணவிடுதலை

இல்லறத்தானது தலையாய கடமை எனக் கூறுகிறார்.

இல்லறத்தான் என்று சொல்லியுள்ளதால்,

திருமணமான அனைத்து மக்களும் செய்ய வேண்டிய கடமை

என்பது தெளிவாகிறது.

இந்தப் பழக்கம் ஹிந்து மதப் பழக்கம்.

தமிழ் நாட்டில் இருந்த அனைத்து மக்களுமே

ஹிந்து மதப் பழக்கங்களைக் கொண்டிருந்தனர்

என்பதை இந்தப் புறநானூற்றுப் பாடலும், திருக்குறளும் தெரிவிக்கிறது.

பஃருளி ஆற்றங்கரையில் இருந்த கபாடபுரத்தை ஆண்ட

பாண்டிய மன்னன் காலம் தொட்டு

பழந்தமிழ் மக்கள் எந்த மதத்தைப் பின் பற்றி வந்தார்கள்

என்பதில் இனியும் யாருக்கும்,

எந்த சந்தேகமும் இருக்க முடியாது. 

.

இந்தப் பாடல் என்று மட்டுமல்ல,

புறநானூறு 360, 234 ஆகியவற்றிலும்,

இறந்தோருக்குப் பிண்டம் அளித்தல் சொல்லப்படுகிறது.

இனி பிண்டம் என்றால் என்ன என்று பார்ப்போம்.

’உண்டி முதற்றே உணவின் பிண்டம்’ (பு-நா -18)

ஆனால் பிண்டம் என்னும் சொல்

ஒரு குறிப்பிட்டப் பொருள் பொதிந்து உருவானது.

அப்படிப்பட்ட சொல்லுக்குச் சரியான தமிழ்ப் பதம் இல்லாததால்,

அச்சொல் அப்படியே தமிழில் வழங்கி வருகிறது.

அதைப் பற்றி ஒரு சூத்திரமும் தொல்காப்பியத்தில் இருக்கிறது.

அதன் பொருளை எங்கெங்கெல்லாம் அருமையாகப் பயன் படுத்த முடியும்

என்பதைத் தொல்காப்பியச் சூத்திரம் காட்டுகிறது.

எழுதப்படும் நூலின் வகையைச் சொல்லும் போது,

பிண்டத்தைப் பற்றிச் சொல்கிறது தொல்காப்பியம்.

நூல் என்பது நான்கு வகைப்படும்.

அவற்றுள் பிண்டம் என்பது ஒரு வகை.

(சூத்திரம் என்பதும் ஒரு வகை.

சூத்திரம் என்பதும் சமஸ்க்ருதச் சொல்லாகும்.)

பிண்டம் என்றால், அது தனக்குள் மூன்று உறுப்புகள் அடக்கியது

என்கிறது தொல்காப்பியம் (செய்யுளியல் 165)

பிண்டம் என்னும் சமஸ்க்ருதச் சொல்லும் அந்த அர்த்தத்தில் உருவானது.

ஒரு குழந்தை பிறப்பதற்கு முன்னால்.

கருவில் உருவாகும் காலத்தில் இருக்கும் நிலைக்குப் பிண்டம் என்று பெயர்.

உணவால் உருவாக்கப்பட்ட ஒரு திரளாகக் கருவில் இருப்பதும் பிண்டம்.

இறந்த பிறகு உருவே இல்லாத நிலையில் இருக்கும் ஒரு உயிருக்கு,

கொடுக்கப்படும் உணவும் பிண்டம் ஆகும்.

இந்தப் பிண்டம் என்பது திட, திரவ, வாயு என்னும் மூன்று பொருள்களைக் கொண்டது.

பிறப்பதற்கு முன், கருவாக இருக்கும் போது,

பிண்டமானது உயிரைத் தாங்கி நிற்கிறது.

உடலை விட்டு உயிர் பிரிந்த பின்,

அந்த உயிரைத் தாங்க நாம் பிண்டம் அளிக்கிறோம். 

பிண்டம் என்னும் சோற்றுத் திரளில் உள்ள  

அரிசிச் சோறு திடப் பொருள்,

சோறாக்கி, அதில் தொக்கி நிற்கும் நீர், திரவப் பொருள்,

அந்த உணவை முன்னோருக்கு அளிக்கும் நமது எண்ணம் அல்லது சிரத்தை,

வாயு ரூபமான பொருளாகும்.

இந்த திட, திரவ, வாயு என்னும் மூன்று உறுப்புகளை,

பூர், புவர், ஸுவர் என்னும் மூன்று தத்துவங்களாக

உபநிடதங்கள் சொல்கின்றன.

இந்த வகையில் உலகமே ஒரு பிண்டம்தான்.

பூமி, நீர், காற்று என்னும் மூவகை உறுப்புகளைக் கொண்டதால்

உலகமும் ஒரு பிண்டமாகும்.

இந்த மூன்று உறுப்புகளும், உலகுக்கு உயிரூட்டிக் கொண்டிருக்கின்றன.

அவை மாசு பட்டால், உலகம் உயிரிழக்கும்.

எனவே அவற்றின் மூலமாகவே நாம் உலகுக்கு

உயிரூட்ட வேண்டும்.

அந்த மூன்று உறுப்புகளிலும் சேரும் மாசுவை நீக்குவதே,

நாம் உலகுக்குச் செய்யும் பிண்டக் கிரியை ஆகும்.

மூன்றுறுப்புகளால் இயங்கும் எந்த பொருளுமே பிண்டத்துக்குள் அடங்கும்.

அவை பிண்டக் கிரியையும் ஏற்றுக் கொள்ளும்.

இந்தக் கருத்தை

“மூன்று உறுப்படக்கிய தன்மைத்தாயின்

தோன்று மொழிப் புலவர் அது பிண்டம் என்ப”

என்கிறது தொல்காப்பியம் (செய்யுளியல் 165).

மூன்று உறுப்படக்கிய பிண்டம் என்பதே

ஒரு நூல் அதிகப்படியாக அமையக் கூடிய நிலையாகும்.

இந்தச் சூத்திரத்துக்கு உரை எழுதிய பேராசிரியர்,

அகத்தியத்தை மேற்கோளிடுகிறார்.

அது இயற்றமிழ், இசைத் தமிழ், நாடகத் தமிழ் என்ற மூன்று

உறுப்புகளைக் கொண்டதால், மூன்று பிண்டத்தைக் கொண்டது என்கிறார்.

அதாவது அகத்தியத்துக்குப் பிண்ட சரீரம் உள்ளது.

அது போல தொல்காப்பியமும் பிண்ட சரீரம் கொண்டது என்கிறார் நச்சினார்க்கினியர்.

அது எழுத்து, சொல், பொருள் என்னும் மூன்று அதிகாரங்களைக் கொண்டதால்

தொல்காப்பியம் ‘மூன்று உறுப்படக்கிய பிண்டம்” என்கிறார் அவர்.

அதைப் போலவே திருக்குறளும், அறம், பொருள், இன்பம்

என்னும் 3 உறுப்படக்கிய பிண்டமாகும்.

பிண்ட சரீரத்தில் உள்ள இந்த உயர்ந்த நூல்கள்

ஒரு கரு 3 நிலைகளால் உயிருடன் இருப்பதைப் போல

என்றும் உயிருடன் இருப்பவை. 

முன்னோர்களுக்குப் பிண்டோதக்கிரியை செய்வதைப் போல,

இவற்றையும், இவற்றை ஆக்கினோரையும்,

நாம் தவறாமல் நினைத்து வாழ்விக்க வேண்டும்.

வாழையடி வாழையாக என்றென்றும்,

மக்கள் கூட்டத்துக்கு இவை உயிரூட்டிக் கொண்டிருப்பதால்,

இத்தகைய நூல்களைப் பிண்டமாக வடித்துள்ளனர்.

இந்தப் பிண்டம் என்னும் சொல்லுக்கு இணையான தமிழ்ச் சொல் இல்லாமையால்,

பிண்டம் என்பது தமிழிலும் ஏற்றுக் கொள்ளப்பட்டு

இலக்கணமும் கற்பிக்கப்பட்டிருக்கிறது. 

இதற்கு மேலும் யாரேனும்

தமிழ்ப் பற்று என்றால், சமஸ்க்ருத்த்தை வெறுக்க வேண்டும்,

ஒதுக்க வேண்டும் என்று நினைத்தாலோ

அல்லது

பழந்தமிழர் எந்த மதத்தையும் பின்பற்றவில்லை என்று சொன்னாலோ

அல்லது

பழந்தமிழர் ஹிந்துக்கள் என்பதை ஏற்றுக் கொள்ளவில்லை என்றாலோ,

அவர்களுக்கென்றே ஒரு புறநானூற்றுப் பாடல் இருக்கிறது. 

’சிறப்பில் சிதடு’ என்று ஆரம்பிக்கும் 28 ஆம் பாடலில்

பயனில்லாத பிறவிகள் என்று 8 பிறப்புகள் சொல்லப்பட்டுள்ளது.

அவை குருடு, பிண்டம் (உடல் இருக்கும், உணர்ச்சி இருக்காது.)

கூன், குறள், ஊமை, செவிடு, விலங்கு வடிவு,

அறிவுக் குறையுடன் பிறத்தல் என்பன.

பிறவிக் குறையுடன் ஒருவர் இப்படிப் பிறந்து விட்டால்,

அவருக்குப் பரிவு காட்டி அவர் குறையின்றி வாழ உதவி செய்வோம்.

ஆனால் பிறவிக் குறைகள் இல்லாமல்,

ஆனால் குறையுள்ளவர்கள் போல

கண்ணிருந்தும் குருடராய், உயிர் இருந்தும் பிண்டமாய்,

மேலே சொல்லப்பட்ட பலவாய் ஒருவர் இருப்பாரெனில்,

அவர் திராவிடவாதம் செய்பவராகத்தான் இருக்க முடியும் என்பதைச்

சந்தேகமில்லாமல் சொல்லி விடலாம்!

இனி இந்தக் கட்டுரையின் முக்கியப் பொருளுக்கு வருவோம்.

ப்ராசீ, உதீசி என்னும் சமஸ்க்ருதப் பதங்களை ஏன் புலவர் பயன் படுத்தினார்?

கிழக்கு, வடக்கு என்று அவர் சொல்லியிருக்கலாம் அல்லவா?

சொல்லியிருக்கலாம்.

ஆனால் அவர் சொல்ல வந்த பொருளுக்கு ஏற்றவாறு

அந்த இரு தமிழ்ச் சொற்களும் அமையவில்லை.

கிழக்கு, வடக்கு என்பவையும் திசைகள்தான்,

ப்ராசீ, உதீசி என்பவையும் திசைகள்தான்.

ஆனால் அந்த ஒவ்வொரு சொல்லுக்கும் ஒவ்வொரு பொருள் இருக்கிறது.

கிழக்கு என்றால் கீழ்த் திசை அல்லது கீழே உள்ளது என்றும் பொருள்படும்.

கிழக்கு என்பதை குணக்கு அல்லது குணதிசை என்று தமிழில் சொல்வார்கள்,

குணக்கு என்றால் வளைந்தது என்றும், கீழ் உள்ளது என்றும் பொருள்.

கிழக்கிலிருந்துதான் வானம் நகர்ந்து கொண்டு வருவது போல உள்ளது.

ஆனால் அந்த உதயத்தைப் பார்க்க வேண்டும் என்றால்,

கீழ் நோக்கிப் பார்க்க வேண்டும், அதனால் அது கீழ்த்திசை என்றானது.  

மேற்கு என்பது மேல் திசை எனப்படும்.

கீழே உதயமானது, மேல் நோக்கி நகர்ந்து,

நமக்கு மேல் புறமாகச் சென்று விடுகிறது.

அதனால் அது மேற்கு எனப் பெயர் பெற்றது.

மேற்குத் திசையைக் குடக்கு அல்லது குடம் என்றும் சொல்வார்கள்.

தமிழ் நாட்டைப் பொறுத்தவரையில், மேற்கில் குடகு மலை இருப்பதால்

இப்படி ஒரு பெயர் ஏற்பட்டிருக்கலாம்.

மேலும் குடம் என்றாலும் வளைந்தது என்ற பொருள் உண்டு.

வானம் வளைந்து இருப்பதாகக் காட்சி அளிப்பதால் இப்படிப் பெயர் ஏற்பட்டது.

சமஸ்க்ருத்த்தைப் போல, தமிழிலும், காரணப்பெயராகவும்,

ஒரு அர்த்தத்திலிருந்து உண்டானதாகவும் இப்படிப் பல சொற்கள் இருக்கின்றன.

வளைந்து இருப்பதால் குடத்தைக் ‘குடம்’ என்கிறோம்.

ஆனால் மந்திரிக்கப்பட்ட அல்லது ஜபிக்கப்பட்ட நீர் உள்ள குடத்தைக்

‘கும்பம்’ என்கிறோம்.

பூஜைகளில் ’பூரண கும்பம்’ வைக்கிறோம்.

கும்பம் என்பது சமஸ்க்ருதச் சொல்.

கும்பம் என்றால் உள்ளே அடைக்கப்பட்டது என்பது பொருள்.

மூச்சுப் பயிற்சியின் போது, மூச்சுக் காற்றைக் ’கும்பிக்கிறோம்’.

அது போல குடத்து நீரில், ஜபம், பூஜை, மந்திரம் ஆகியவற்றின் மூலம்

சக்தியை உள்ளடைக்கும் போது அது கும்பம் எனப்படுகிறது.

அந்த அர்த்தத்தை வலியுறுத்த நேரிடும் போது,

கும்பம் என்றே சொல்கிறோம்,

அப்படித்தான் சொல்லி வந்திருக்கிறார்கள்.

‘ஜபிக்கப்பட்டுள்ள நீர் உள்ள குடம்’

அல்லது “மந்திர சக்தி அடைப்பட்ட குடம்’ என்று சொல்வதற்குப் பதிலாகக்

’கும்பம்’ என்று ஒரு சொல்லாக இருப்பதைத்

தமிழில் ஏற்றுக் கொண்டுள்ளார்கள்.

(குடத்தில் அடைக்கப்பட்ட சக்தியிலிருந்து உண்டானவராதலால்,

அகஸ்த்யரைக் கும்ப முனி என்று அழைத்தார்கள்.)

அந்த வகையில், சங்கப் புலவர் கூடலூர் கிழார் அவர்கள்

தான் சொல்ல வந்த பொருளுக்கு ஏற்றாற் போல,

கிழக்கு என்னும் சொல்லும்,

வடக்கு என்னும் சொல்லும் அமையவில்லை என்பதால்

ப்ராசீ, உதீசி என்று

சிறப்புப் பொருள் பொதிந்த சொற்களைப் பயன் படுத்தியுள்ளார்.

ப்ராசீ என்றால், ப்ராசீனமாது, அதாவது பழமையான திசை என்று அர்த்தம்.

உதீசி என்றால், வளர்ந்து கொண்டே இருப்பது,

மேன்மை என்பது போல பல அர்த்தங்கள் உள்ளன.

இந்த இரண்டு திசைகளில் உற்பாதம் நடக்காத்தால்,

அரசனது குடியின் தொன்மைக்கும், மேன்மைக்கும், வளர்ச்சிக்கும்

எந்த்த் தீங்கும் நேராது என்று தெரிவிக்கிறார்.

இதே பாடலில், நக்ஷத்திரங்களப் பற்றிச் சொல்கையில்,

தொன் நாண்மீன், தலை நாண்மீன், நிலை நாண்மீன் என்று

குறிப்பிட்ட அர்த்தங்கள் தொக்கிய சொற்களைப் பயன்படுத்தியுள்ளதால்,

குறிப்பிட்ட கருத்துக்களை வெளிப்படுத்தத் தகுந்த சொற்களாக

ப்ராசீ, உதீசி என்னும் சமஸ்க்ருதச் சொற்களைச்ப்

பயன்படுத்தியுள்ளார் என்று தெரிகிறது. 

சமஸ்க்ருதமும், தமிழும் ஒரே இடத்தில் வாழ்ந்தும், வளர்ந்தும் இருந்திருந்தால்தான்

இப்படித் தகுந்த சொற்கள், தமிழில் அமைந்திருக்க முடியும்.

அதைப் பற்றிய மொழியியல்- தொல் பொருள்- மரபணு என்னும்

முக்கூட்டு ஆராய்ச்சிகள் (Archeo- Genetic and linguistic reserach)

நடை பெற்றுக் கொண்டிருக்கின்றன.

அவற்றின் முடிவுகள் 2005 ஆ ஆண்டு முதலே வெளி வர ஆரம்பித்து விட்ட்ன.

அவற்றை அடுத்த கட்டுரையில் ஆராய்வோம்.