54. கால்டுவெல் கண்டுபிடித்த திராவிடம்.

திராவிடர் என்பவர் யார் என்று மனுஸ்ம்ருதியில் சொல்லப்பட்டிருந்தாலும், 

திராவிடர்கள் என்பவர்கள் மஹாபாரதப் போரில் இரண்டு பக்கமும் நின்று போரிட்டனர் என்று மஹாபாரதம் பல இடங்களிலும் சொல்லியிருந்தாலும், 

திராவிட நாடு என்ற ஒரு நாட்டை, சேர, சோழ, பாண்டியர் 

அல்லாத ஒரு இடமாகப் பல இடங்களிலும் மஹாபாரதம் சொல்லியிருந்தாலும், 

இவற்றை எல்லாம்  கருத்தில் கொள்ளாமல், 

இவற்றை எல்லாம் ஆராயாமல், 

ஒரு வேத தத்துவப் புத்தகத்தில் ஒரு விளக்கம் அளிப்பதற்காக, 

ஒரு வேத வித்தகர் திராவிட பாஷையில் உள்ள சொற்கள் 

என்று சொன்ன ஐந்து சொற்கள், 

தமிழில் வழங்கும் சொற்களாக இருக்கவே, 

அதன் அடிப்படையில், தமிழ் மொழியும் திராவிட மொழியும் ஒன்று 

என்ற கருத்தை, 19 ஆம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்த 

ஆங்கிலேய மிஷனரியான ராபர்ட் கால்ட்வெல் விதைத்தார். 

                                 கால்டுவெல்

அதைத் தொடர்ந்து, சிந்து சமவெளிப் பகுதிகளில் அகழ்வாராய்ச்சி நடக்கவே, 

இவை இரண்டையும் ஆரியப் படையெடுப்புக் கொள்கைவாதிகள் முடிச்சு போட்டனர். 

சிந்து சமவெளியில் வாழ்ந்த திராவிடர்கள் தமிழர்கள் என்றும், 

அவர்களை ஆரியர்கள் விரட்டி விடவே தென்னிந்தியாவுக்கு வந்து குடியேறினர் 

என்றும் புனைந்தனர். 

தமிழ் நூல்கள் காட்டும் எந்தக் கருத்தையும் அவர்கள் ஆராயவில்லை. 

நம் தமிழ் மக்களோ, மிஷனரி வலையில் விழுந்து 

திராவிடத்தைப் பிடித்துக் கொண்டு, 

கிட்டத்தட்ட ஒரு நூற்றாண்டு காலம் திராவிடம்,  திராவிடம் என்று பேசி 

நாறடித்து விட்டனர். 

அகில உலக தமிழ் ஆராய்ச்சி மன்றத்தின் தலைவரான  

நொபோரு கராஷிமா அவர்கள், 

இந்தத் திராவிட இயக்கம் சமூக சிந்தனையில் மாற்றத்தை ஏற்படுத்தி இருக்கலாம். 

ஆனால் இந்த இயக்கம் அறிவுக்குப் புறம்பானதாகவே இருக்கிறது 

என்று சென்ற வருடம் சொல்லியுள்ளது குறிப்பிடத்தக்கது.  

வடமொழியையும், வேதத்தையும் தாக்கும் திராவிடவாதிகள் 

இந்தக் கால்டுவெல் அவர்கள் ஆதாரமாக எடுத்துக் கொண்ட நூல்

”தந்திர வார்த்திகா” என்னும் மீமாம்சத் தத்துவ உரை நூல் 

என்று அறிந்திருப்பார்களா என்பது சந்தேகமே.

இதை எழுதியவர் கி.பி. 7 ஆம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்த

குமாரில பட்டர் என்னும் வேதவித்வான்.

இவர் ஆதி சங்கரர் காலத்தில் வாழ்ந்தவர்.

வேத விவாதங்கள் அதிகம் நடந்த காலம் அது.

அதுவே பௌத்தத்தை வென்று,

வேதக் கருத்துக்களை ஸ்தாபிதம் செய்த காலமும் ஆகும்.

அப்படிப்பட்ட காலக்கட்டத்தில் தென்னிந்தியாவில் இருக்கும் காஞ்சிபுரம், 

வேதக் கல்விக்கு ஆதார இடமாக இருந்தது.

வட இந்தியாவில் பீஹாரில் இருந்த  நாளந்தா,

பௌத்தக் கல்விக்கு ஆதாரமாக இருந்தது.

அந்த நாளந்தா பாடசாலை இன்றும் இடிபாடுகளுடன் இருக்கிறது.

காஞ்சியில் வேத பாடசாலை இருந்த அடையாளம் இன்று இல்லை.

ஆனால் 1000 ஆண்டுகளுக்கு முன் வரை வேதக் கல்வி பயில

பாரதம் எங்கிலிருந்தும் இருந்து காஞ்சிபுரத்துக்குத்தான் மக்கள் வந்தனர் என்பத

ற்குப் பல ஆதாரங்கள் உள்ளன.

அவற்றுள் ஒன்றை பகுதி 49-இல் கண்டோம். (தலகுண்டா கல்வெட்டு)

அப்படி வந்தவர்களுள் ஒருவர் குமாரில பட்டர்.

இவர் தமிழர் என்றோ, காஞ்சியைச் சேர்ந்தவர் என்றோ

எந்த ஆதாரமும் இல்லை.

இவர் தன்னைத் திராவிடர் என்றும் அழைத்துக் கொள்ளவில்லை.

ஆனால் காஞ்சி பாட சாலையில் படித்திருக்க வேண்டும்.

அந்தக் காலக் கட்டத்தில் காஞ்சிக்கு வந்து பலரும் படிகக்வே இது சாத்தியம்.

இவர் ஜைமினி ரிஷி அவர்கள் எழுதிய மீமாம்ச சூத்திரங்களுக்கு

ஸபரர் என்பவர் எழுதிய உரைக்கு எழுதிய உரையே

இந்த தந்திர வார்த்திகம் என்பது.

மீமாம்சம் என்பது வேதம் ஒன்றை மட்டுமே ஆதாரமாகக் கொண்டது.

ஒரு கருத்து வேதத்தில் இருந்தால்தான் அதை ஏற்றுக் கொள்பவர்கள் மீமாம்சகர்கள்.

வேதம் அறிந்தவர்கள் சொன்ன அல்லது எழுதிய கருத்துக்களைக் கூட 
ஆதாரமாக எடுத்துக் கொள்ளாதவர்கள் இந்த மீமாம்சகர்கள்.

அந்தச் சூழ்நிலையில் குமாரில பட்டர் ஒரு மாற்றுக் கருத்தை வைத்தார். 

வேதத்தை நன்கு கற்றறிந்த ஒருவர் சொல்லும் வேதக் கருத்தும்,

ஆதாரம் என்று ஒத்துக் கொள்ளத்தக்கது என்று

தந்திரவார்த்திகாவில் வாதிடுகிறார்.

மனு ஸ்ம்ருதி எழுதிய மனுவின் வாக்கை வேத வாக்காக ஏற்றுக் கொள்ளலாம் 

என்று சொல்லுமிடத்தே அவர் இவ்வாறு கூறுகிறார்.

இங்குதான் மொழி பற்றிய விவாதங்கள் வருகின்றன.

சமஸ்க்ருதம் என்பது தேவ பாஷை.

வேத ரூபத்தில் இருக்கும் சமஸ்க்ருதம் முற்றிலும் ஒப்புக் கொள்ளத்தக்கது. அதனால் வேதமே பிரமாணம் (ஆதாரம்).

ஆனால் மனித பாஷைகள் அப்படிப்பட்டவை அல்ல.

ஒரு விஷயத்தை ஒரு மனிதன் எப்படிக் கவனித்து,

அதை எப்படி உள்வாங்கி, அதை எப்படி வெளிப்படுத்துகிறானோ,

அது மனித பாஷையாகிறது.

எனவே மனித பாஷையை வேத பாஷையுடன் ஒப்பிடலாகாது

என்பது ஒரு வாதம்.

அதனால் மனித பாஷையில் சொல்லப்படும் வேதக் கருத்து

ஆதாரமாகக் கொள்ளப்பட மாட்டாது

என்று மீமாம்சகர்கள் சொல்லி வந்தார்கள்.

அது ஒப்புக் கொள்ளப்பட்ட முடியாதது என்பது குமாரில பட்டரின் வாதம். 

மனித பாஷையாக இருந்தாலும்

அதன் வாயிலாக ஒரு ஞானி வேதக் கருத்தைச் சொன்னால்

அதுவும் வேதத்தில் சொல்லப்பட்டதற்கு ஒப்பானது

என்று ஏற்றுக்கொள்ளப்படத்தக்கதே

என்பது அவர் வாதம்.

மனித பாஷை என்று சொல்லும் பொழுது

அவர் திராவிட பாஷையில் உள்ள சொற்கள் என்று

சில தமிழ்ச் சொற்களை ஆராய்கிறார்.

அவை ’சோறு, அதர், பாம்பு, மால், வயிறு’ என்பன.

இந்த வார்த்தைகள் சமஸ்க்ருதத்திலிருந்து வந்தவை என்கிறார்.

சமஸ்க்ருதச் சொற்களது அர்த்தத்தைக் கொண்டும்,

அதே நேரம், அந்தச் சொல்லின் கடை எழுத்தைச் சிறிது மாற்றியும்

இந்தச் சொற்கள் தமிழில் வந்திருக்கின்றன என்கிறார்.

இங்கு தமிழ் என்று சொல்லாமல்

திராவிட பாஷையில் இவ்வாறு இருக்கிறது என்று சொல்லியுள்ளார்.

(இந்தச் சொற்கள் இதே அர்த்தத்தில்

கன்னடம் அல்லது தெலுங்கில் இல்லை.

எனினும் இந்த மொழிகள் ஒன்றுக்கொன்று தொடர்புடையது போல இருக்கவே, இந்த மொழிகள் அனைத்துமே திராவிட மொழிகள் என்று சொல்வது பொருந்தும் என்பது கால்டுவெல்லின் கருத்து.)

குமாரில பட்டர் இந்தச் சொற்களைப் பற்றி என்ன சொல்கிறார் என்று பார்ப்போம்.

சோர என்னும் சமஸ்க்ருதச் சொல் ‘சோர்’ என்றாகி, சோறு என்று திராவிட பாஷையில் ஆகி விட்டது என்கிறார்.

அதர் என்றால் வழி என்று பொருள்.

இது சமஸ்க்ருதத்தில் ’துஸ்தர’ (கடப்பதற்குக் கடினமானது)

என்னும் சொல்லிலிருந்து வந்தது என்கிறார்.

பாப என்பது பாபம் என்பதன் ச்மஸ்க்ருத பதம்.

அதனுடன் ஒரு ‘ம்’ சேர்த்து பாம்பு என்று திராவிட பாஷையில் ஆனது.

மால் என்றால் பெண் என்று சமஸ்க்ருதத்தில் சொல்வார்கள்.

அதன் கடைசியில் ஒரு எழுத்து சேர்த்து ‘மாலா’ என்றானது.

‘வைரி’ என்னும் சம்ஸ்க்ருத சொல் எதிரி என்னும் பொருள் கொண்டது.

அதை வயிறு என்கிறார்கள்.

பசியுள்ள மனிதன் தவறான செயல்களில் ஈடுபடுவான்.

அதுவே அவனுக்கு எதிரி.

அதனால் உணவு ஏற்கும் பாகம் வயிறு என்றானது.

இந்த விதமான ஒப்பீடுகள் அந்த நாளில் அமோகமாக நடை பெற்று வந்தன. காஞ்சியில் வேதம் படிக்க வந்தவர்கள், அந்த இடத்து மக்கள் பேசும் மொழியான தமிழைக் கேட்டிருப்பார்கள்.

வேத பாடம் என்பது குறைந்தது 8 வருடங்களாவது நடக்கும்.

பாரதத்தின் பல வேறு பாகங்களிலிருந்து வந்தவர்கள்,

அந்த 8 வருட காலத்தில் தமிழை அறிந்திருப்பார்கள்.

அதையும் சமஸ்க்ருதத்தையும் ஒப்பீடு செய்திருக்கிறார்கள்.

குமாரில பட்டருக்கு இந்த ஒப்பீடு முக்கியமானது.

ஏனெனில் அவர் மனித பாஷையிலும் வேதக் கருத்துக்களை

அதாவது ’வேத மூலத்துவத்தைக்’ கொண்டு சொன்னால்,

அது வேதத்துக்கொப்பான ஆதாரம் என்று ஏற்றுக் கொள்ளலாம்

என்றே வாதாடினார்.

அதில் அவர் வெற்றியும் பெற்றார்.

அந்தக் காலக்கட்டத்தில் மனித பாஷையான தமிழுக்கும் அங்கீகாரம் கிடைக்கவே, 

அதே காஞ்சியில் இருந்த பண்டிதர்கள்

அதை ஒட்டி ஆழ்வார்கள் செய்த ‘அருளிச் செயலை’ 

திராவிட வேதம் சொல்லி,

வட மொழி வேதத்துக்கு ஒப்பானது என்று நிரூபித்தார்கள்.

இவ்வாறு சொன்னவர்கள் எல்லோருமே

காஞ்சியுடன் தொடர்பு கொண்டவர்கள் என்பது கவனிக்கத்தக்கது.

காஞ்சியுடன் தொடர்பு கொண்ட,

விசிஷ்டாத்வைத ஸ்தாபகரான ராமாநுஜர்,

சங்கத் தமிழில் இசைக்கப்பட்ட நாலாயிர திவ்வியப் பிரபந்தங்களை வேதமாகக் கருதச் செய்தார்.

13-ஆம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்த அழகிய மணவாளப் பெருமாள் நாயனார் 

என்னும் விசிஷ்டாத்வைத ஞானி,

தான் எழுதிய ‘ஆசார்ய ஹ்ருதயம்’ என்னும் நூலில்

இதை நிரூபணம் செய்கிறார்.

முதலில் ‘வேதம் பஹு விதம்’ (ஆசார்ய ஹ்ருதயம் 1-39)

என்று ஆரம்பிக்கிறார்.

அதாவது வேதம் பலவிதம்.

எப்படியென்றால், பல் வேறு இடங்களில் பல் வேறு பாஷைகள்

பேசும் மக்களும் வேதம் பயிலுகின்றனர்.

அதனால் ஓதுபவர்களது பேதத்தாலும்,

லோக பேதத்தாலும் வேதம் பலவிதம் என்று சொல்லப்படுகிறது என்கிறார்.

‘அதில் சமஸ்க்ருதம் திராவிடம் என்கிற பிரிவு, ருகாதி பேதம் போல’

(ஆ-ஹ்ரு 1-40)

அது சமஸ்க்ருத வேதம், திராவிட வேதம் என்று பிரிவுபட்டுள்ளது,

ருக் முதலான வேதங்கள் என்பது போல.

திராவிட வேதமாம் நாலாயிர திவ்யப் பிரபந்தத்தில்,

திரு விருத்தம், திருவாசிரியம், பெரிய திருவந்தாதி, திருவாய் மொழி

ஆகிய நான்கும் நான்கு வேதங்கள் ஆகும். 

இப்படி தமிழில் அமைந்த பிரபந்தங்களுக்கு

வேத அங்கீகாரம் செய்ய வேண்டி வாதிக்கிறார்.

இவ்வாறு சொல்லியும், தமிழைத் தமிழ் என்றுதான் சொல்கிறார்.

அதன் ஆதிப் பெயர் ‘அகஸ்தியம்’ என்று இருக்கலாம் என்று

நாம் எண்ணும் வண்ணம்

அடுத்து இவ்வாறு சொல்கிறார் :-

“செந்திறத்த தமிழ் என்கையாலே ஆகஸ்த்யமும் அநாதி” (ஆ-ஹ்ரு 1-41)

வேதம் என்று சொல்கையில் திராவிட வேதம் என்று

ஆழவார்கள் பாடினதைச் சொல்லும் இவர்,

பாஷை என்று வருகையில்,

செம்மைத் திறம் வாய்ந்த தமிழ் மொழி என்கிறார்.

தமிழ் ஏன் செம்மைத் திறம் வாய்ந்தது என்று அடுத்த கேள்வி வருகிறது. 

அதற்கும் விடை தருகிறார்.

‘அநாதியான ஆகஸ்தியம் அது.’

எனவே அது செம்மொழி என்கிறார்.  

என்று உருவானது என்று சொல்ல முடியாத,

அநாதி காலம் தொட்டு இருப்பதும்,

அகஸ்தியரால் செம்மைப்படுத்தப்பட்டதுமான மொழி தமிழ்.

அதனால் அந்த மொழியில் உண்டான ஆழ்வார்கள் பாசுரங்கள்

சமஸ்க்ருத வேதத்துக்குச் சமமானவை என்கிறார்.

இவரது காலத்து முன்பே, குமாரில பட்டர்,

வேத மூலத்தைத் தந்தால் போதும்,

அந்த வேத மூலத்தைத் தரும் மனித பாஷையில்,

ஒரு வேத வித்தகர் சொன்னால் அது வேத வாக்கு என்று

ஏற்றுக் கொள்ளப்படத்தக்கது என்று வாதிட்டு வென்றிருக்கிறார்.

அந்த எண்ண வீச்சு அந்தக் காலக்கட்டத்தில் ஒத்துக் கொள்ளப்படவே,

தமிழ்ப் பாசுரங்களுக்கு

வேதம் என்ற அந்தஸ்தைப் பெற முடிந்தது.

இந்தக் கருத்துக்கள் சொல்லி வந்த அனைவருமே

காஞ்சியைச் சேர்ந்தவர்கள் என்று குறிப்பிடத்தக்கது.

காஞ்சியில் திராவிட பிராம்மணர்கள் குடியேறவே,

அந்தப் பகுதியை திராவிடம் என்று அழைத்தார்கள் என்று பார்த்தோம்.

(பகுதி 50)

அங்கு மனித பாஷையாகத் தமிழ் பேசப்பட்டு வந்தது.

அதனால் அதைத் திராவிட பாஷை என்று,

அங்கு கற்க வந்த பிற பகுதி மாணவர்கள் கூப்பிட்டிருக்க வேண்டும். 

அவர்களுக்குப் பாடம் சொல்லித்தரும் ஆசிரியர்கள்

சமஸ்க்ருதத்தில் சொல்லித் தந்தார்கள்.

ஆனால் அவர்கள் வெளியில் பேசிய  பாஷையோ தமிழ்.

இதனால் தமிழும், சமஸ்க்ருதமும் கலந்து மணிப்ரவாள நடை எழுந்தது.

காஞ்சியைச் சேர்ந்தவர்கள் இந்த நடையில் எழுதினார்கள், பேசினார்கள்

அதன் காரணத்தை இப்பொழுது ஊகித்துக் கொள்ளலாம்.

காஞ்சி வாழ் வேத ஆசிரியர்களது இரு மொழி வழக்கத்தைக் கண்டு,

அவர்களிடம் பாடம் கற்க வந்த பிற பகுதி மாணவர்கள்

தமிழும் சமஸ்க்ருதமும் ஒன்றுக்கொன்று தொடர்புடையவை

என்ற முடிவுக்கு வந்திருக்க வேண்டும்.

குமாரில பட்டர் கூறும் ஒற்றுமைகள்,

அப்படிப்பட்ட ஆராய்ச்சியைச் சேர்ந்தது என்பது,

தமிழைத் தாய் மொழியாக்க் கொண்ட நமக்குப் புரிகிறது.

உதாரணமாக, சோறு என்னும் தமிழ்ச் சொல்,

சோர என்னும் சம்ஸ்க்ருதச் சொல்லிலிருந்து வந்தது என்கிறார்.

சோறு இல்லயெனில் ஒருவன் சோரன், அதாவது திருடனாகி விடுவான், அதனால் உணவுக்கு இந்தப் பெயர் என்கிறார்.

ஆனால் தமிழ் மொழியில் சோறு என்பதற்கு வேறு பொருள் இருக்கிறது.

உணவைக் குறிக்கும் 27 சொற்களில் சோறு என்பது ஒன்று

என்று சூடாமணி நிகண்டு கூறுகிறது. (6-22)

அவை

அடிசில், போனகம், மூரல், அமலை, அயினி, பொம்மல், மடை, மிசை, உணா, புழுக்கல், வல்சி, பாளிதம், அன்னம், பதம், மிதவை, பாத்து, துற்று, உண்டி, சொன்றி, புன்கம், சரு, அசனம், ஊண், கூழ், ஓதனம், புகா, சோறு என்பன.

இவை ஒவ்வொன்றுக்கும் ஒவ்வொருவிதமான அர்த்தம் உண்டு.

ஒன்று போல மற்றொன்று இல்லை,

அத்தனை வேறுபாடுகள் இந்தச் சொற்களில் உள்ளன.

இவற்றுள் ‘சோறு’ என்பது சமைக்கப்பட்ட உணவு எனப்படும்.

சொன்றி என்ற சொல்லும் சோறு என்ற பொருளில் வரும்.

சொன்றி என்றால்,

ஒரு இயற்கை உணவுக்குள் இருக்கக்கூடிய,  

உண்ணுவதற்கு உகந்த பொருள் (SAP) என்று அர்த்தம். .

வரகின் சோறு என்று

வரகுக்குள் இருக்கும் உணவை (sap) சோறு என்று சொல்லும்

சங்கப் பாடல் உண்டு (புறநானூறு 197)

சமைக்கப்பட்ட உணவே சோறாகும் என்று சொல்லும் சங்கப்பாடலும் உண்டு.

‘ஏற்றுக உலையே, ஆக்குக சோறே’ (பு-நா -172)

என்று சொல்லப்படுவதன் மூலம்

சோறு என்பது தனித் தன்மையுடன் தமிழில் வழங்கி வந்த சொல்

என்று தெரிகிறது.

காஞ்சிவாழ் மக்கள் அனைவரும்

உணவு என்பதற்கு சோறு என்று அந்தச் சொல்லைப்

பயன் படுத்தி வந்திருக்கிறார்கள் என்று தெரிகிறது.

அதற்கும், சோர என்னும் சம்ஸ்க்ருதச் சொல்லுக்கும்

ஒலித் தொடர்பு இருக்கவே

சமஸ்க்ருதத்திலிருந்து தமிழ்ச் சொல் வந்து விட்டது

என்று சொல்லி இருக்கிறார்கள்.

அதிலும் குமாரில பட்டர்

தமிழ்ச் சொல்லை வாதத்துக்கு எடுத்துக் கொண்டிருக்கிறார்.

அதற்குக் காரணம்,

தமிழ் பேசின மக்களிடமிருந்துதான் அவர்

வடமொழி வேதம் கற்றுக் கொள்ள வேண்டியிருந்தது.

அல்லது தமிழ் பேசிய ஊரில் (காஞ்சி)

அவர் வடமொழியும் வேதமும் கற்றுக் கொள்ள வேண்டியிருந்தது.

மனித பாஷையைப் (தமிழ்) பேசினாலும்,

அதைப் பேசும் ஆசிரியர்கள் சொல்வதை

வேத வாக்காக ஏற்றுக் கொள்ள வேண்டும் என்பதே

அவரது தந்த்ர வார்த்திகாவின் மூலக் கருத்து.

இன்றைக்குத் திராவிடவாதிகள், தமிழிலிருந்து வட மொழி வந்தது 

என்று தேடிப் பிடித்து வாதம் செய்வது போல,

அன்றைக்கு சமஸ்க்ருதத்திலிருந்து தமிழ் வந்தது என்று

வாதிட வேண்டிய கட்டாயம் அவர்களுக்கு இருந்தது.

எது எப்படியாயினும், இரண்டு மொழிகளும்

பல விதத்திலும் ஒப்புமை கொண்டவை.

வட மொழி வேத மொழி என்றால்,

தெம்மொழி (தென் மொழி / தமிழ் மொழி) மனித மொழியாகக் கருதப்பட்டிருக்கிறது.

காஞ்சியின் வேத பாடசாலைகளில்

வேதமும், வடமொழியும் கற்பதற்காக,

பாரதத்தின் பல் வேறு இடங்களில் இருந்து வந்த மக்கள்,

பல்லாண்டுகள் தங்கிப் பயின்ற காலத்தில்,

தமிழ் மொழியையும் அறிந்திருப்பர்.

அவர்கள் தங்கள் இருப்பிடத்துக்குச் சென்ற பின்னாலும்,

அவர்கள் மூலமாகத் தமிழ் என்பது அந்தந்தப் பிராந்தியங்களில்

பேச்சு மொழியில் கலந்திருக்கும்.

தமிழின் சாயல் பல மொழிகளில் இருப்பதற்கு

இது ஒரு முக்கியக் காரணமாக இருக்க வேண்டும்.  

பாரதம் முழுவதும் ஒரு மனித பாஷை, பேச்சு மொழியாகப்  

இருந்து வந்திருக்கிறது என்று முன்பே பார்த்தோம்.

வடக்கில் இருந்த சிபியும், சிபியின் வம்சத்தில் வந்த சோழ வர்மனும்

எந்த மொழியை அறிந்திருப்பார்கள்?

இலங்கையில் அசோக வனத்தில் சிறைப்பட்டிருந்த சீதையிடம்,

மனித பாஷையில் அனுமன் பேசினான் என்று வால்மீகி கூறுகிறாரே

அது எந்த பாஷை?

1000 ஆண்டுகளுக்கு முன் வாழ்ந்த குமாரில பட்டரும்

சமஸ்க்ருதத்துக்கு இணையாக ஒரு மனித பாஷையைத் தேடி,

திராவிட பாஷை என்று தமிழிலிருந்து ஆதாரம் காட்டியுள்ளாரே,

அதிலிருந்து

சகலரும் அறிந்திருந்த மனித பாஷை என்பது

தமிழாக இருந்திருக்கக் கூடிய சாத்தியம் அதிகம்

என்பது புலனாகிறது அல்லவா?

இதைப் பற்றி மேலும் விவரங்களை இந்தத் தொடரின் போக்கில் காண்போம்.

என்றைக்கு ஆரம்பித்தது என்று சொல்ல முடியாத,

அநாதியான அகஸ்தியத்தால் செம்மைப்படுத்தப்பட்ட தமிழ் மொழியானது,

குமாரில பட்டரது உரையில் வேத வாக்கு சொல்லத்தக்க மொழி

என்று மறைமுகமாக அடையாளம் காட்டப்பட்ட நிலையில்,

அந்த முக்கியத்துவத்தை நாம் உணர வேண்டும்.

ஆனால் நம் பாரம்பரியம் அறியாத

வெளி நாட்டவரான கால்டுவெலுக்கு

அந்த முக்கியத்துவம் தெரிந்திருக்க நியாயமில்லை.

ஆனால் அவர் அந்த முக்கியத்துவத்தைக் குறைத்து விட்டார். 

குமாரில பட்டர் செய்த மொழி ஆராய்ச்சியைப் பார்த்தார் கால்டுவெல்.

சோர என்பது சோறு என்றானது.

வைரி என்பது வயிறு என்றானது.

எவ்வளவு எளிதாகச் சொல்லி விட்டார்கள்?

இந்த சொற்களைத் தமிழ் மொழியில் காண்கிறோம்.

ஆனால் பட்டரோ, திராவிட மொழி என்கிறார்.

பார்த்தார் கால்டுவெல்,

பட்டரது வழியில் திராவிடம் என்னும் சொல் எப்படி தமிழ் என்றாகும்

என்று யோசித்தார்.

திராவிட என்பது, திரவிட என்றாகி,

அது த்ரமிள என்றாகி,

அது தமிள என்றாகி

அதுவே தமிழ் என்றானது என்று

ஒரு அரிய ‘கண்டுபிடிப்பைச்’ செய்து விட்டார்.

அதை இன்னும் தமிழர்கள் பிடித்துக் கொண்டிருக்கிறார்களே

அதை என்னவென்று சொல்ல?

குமாரில பட்டர் செய்த மொழி ஒப்புமையே சரியல்ல.

இந்தக் கட்டுரையில் தரப்பட்டுள்ள

அந்த ஐந்து சொற்களது விளக்கங்களை 
தமிழ் தெரிந்தவர் யாராவது ஒத்துக் கொள்வார்களா?

ஒரு வாதத்துக்கு, திராவிட என்னும் சமஸ்க்ருதச் சொல்லிலிருந்து, 
தமிழ என்ற சொல் வந்தது என்று சொன்னாலும்,
தமிழ் தெரிந்தவனால்,  தமிழ் இலக்கணம் படித்தவனால்
அதை ஒப்புக் கொள்ள முடியுமா?

ஏனெனில்,  
திரமிளம்  என்பது  தமிழ்  ஆனது என்பது 
தொல்காப்பிய வட சொல் திரியும் சூத்திரத்தை ஒட்டி அமையவில்லை. 
இதில் ‘த்ர’ என்னும் சொல் உருமாற வேண்டும்.
ள என்னும் எழுத்து ழ என்று உருமாற வேண்டும்.

ளகரம் ழகரமாகலாம் (சோள = சோழ)
ஆனால் திர அல்லது த்ர என்பது தகரம் ஆகாது.

ஒலிக் குறிப்பில் ‘த’கரம், தகரம் ஆகலாம்.
அதாவது தமிள (damiLa) என்பது  தமிழ (thamiza ) என்றாகலாம்.
ஆனால் திரமிள என்றால் அது  திரமிழம் என்றுதான் ஆகும்.
த்ரமிள என்றாலும், திரமிழம் என்றுதான் ஆகும் ,
த்ரவ்யம் என்பது திரவியம் என்பது ஆவது போல.

அப்படியிருக்க
குமாரில பட்டரைப் பின் பற்றியும்,
வட சொல் திரியும் முறையை அறியாமலும்,
கால்டுவெல் செய்த சொற்பிரயோகம்
ஒத்துக் கொள்ளத் தக்கதா?
இல்லவே இல்லை.

குமாரில பட்டர் கொடுத்த வாதம் பண்டிதர்களால் ஒப்புக்கொள்ளப்பட்டது.

அதாவது மனித பாஷையிலும் வேதக் கருத்துக்களைச் சொல்ல முடியும்.

அதைச் சொல்பவரது தகுதி,

சொல்லப்படும் பொருள் வேத மூலத்தைச் சேர்ந்திருத்தல்

என்னும் காரணங்களால்

அவ்வாறு மனித பாஷையில் சொல்லப்படும் கருத்துக்கள்

வேத ஆதாரமாக எடுத்துக் கொள்ளப்படத்தக்கவை

என்பது குமாரில பட்டர் சொன்னது.

அவருக்குப் பிறகு அந்தக் கருத்து பரவலாக தங்கி விட்டது.

இதுவே நாலாயிர திவ்வியப் பிரபந்தத்தைப் பரப்புவதற்கும்,

அதைக் கோவிலில் ஓதச் செய்வதற்கும் உறுதுணையானது.

அதே சமயம் நாம் ஒன்றைக் கவனிக்க வேண்டும்.

திராவிட வேதம் என்ற பெயர் நாலாயிர திவ்வியப் பிரபந்தத்துக்குத்தான் தரப்பட்டது.

ஆனால் சைவ நாயன்மார்கள் அருளிய

தேவார, திருவாசகம் உள்ளிட்ட பாசுரங்களைச் சொல்கையில்,

அவற்றைத் திராவிட வேதம் என்று சொல்வதில்லை.

அவை தமிழ் மறை என்றே சொல்லப்படுகின்றன.

இரண்டுமே தமிழ் மொழியில் தான் எழுதப்பட்டுள்ளன.

ஒன்றுக்கு திராவிட வேதம் என்று

திராவிடம் இணைத்துச் சொல்லப்பட்டுள்ளது.

மற்றொன்றுக்கு திராவிடப் பெயர் இல்லை.

அது எப்படி?

இந்தக் கேள்வியைக் கேட்டால் நமக்கு விடை கிடைக்கும். 

காஞ்சி வாழ் பண்டிதர்களால் முன்னிறுத்தப்பட்டவை

திராவிடம் என்னும் பெயரைப் பெற்றன.

சைவப் பாடல்கள் எல்லாம் காஞ்சிக்குத் தெற்கே,

சிதம்பரம் போன்ற இடங்களில் கொண்டாடப்பட்டன.

நாயன்மார்கள் வரலாற்றை எழுதிய சேக்கிழார் அவர்கள்

காஞ்சியைச் சேர்ந்த குன்றத்தூரில் பிறந்தவராக இருந்தாலும்,

அவர் நாயன்மார்கள் வரலாற்றைத் தொகுத்தது சிதம்பரத்தில்.

பாரதத்தின் பிற பகுதிகளிலிருந்து வந்த மக்கள்

வேதக் கல்வி பயில காஞ்சிக்கு வந்தார்களே தவிர,

சிதம்பரத்திற்கு அல்ல.

மக்கள் கலப்பு காஞ்சியில் நடைபெற்ற அளவுக்கு,

சிதம்பரம் முதலான தென் நாடுகளில் நடைபெறவில்லை.

அப்படி ஆகியிருந்தால், திராவிட பாஷை என்ற பேச்சே எழுந்திருக்காது,

தமிழ் பாஷை என்றே சொல்லியிருப்பார்கள்.

அந்தக் காலக்கட்ட்த்தில்

காஞ்சி சார்ந்த இடங்கள் திராவிடம் என்று அழைக்கப்படவே,

அங்கு பேசப்பட்ட தமிழ் மொழியை

திராவிட பாஷை என்ற வெளியிலிருந்து வந்த மாணவர்கள் அழைத்திருக்கிறார்கள்.

திராவிடம் என்னும் பெயர் எப்படி வந்திருக்கக் கூடும் என்று பகுதி 50 –இல் பார்த்தோம்.

காஞ்சிக்கு அந்தப் பெயர் ஆரம்பத்தில் இல்லை.

அது கச்சி என்றே அழைக்கப்பட்டது.

கரிகால் பெருவளத்தான்

அங்கு இருந்த சாத்தன் கோவிலில் வழிபட்டு,

அந்த தெய்வத்தால் வழங்கப்பட்ட செண்டு என்னும் ஆயுத்த்தைக் கொண்டு,

வட திசையில் உள்ள இமயமலையில்

தன் புலிச்சின்னத்தைப் பொறித்தான் என்று கலிங்கத்துப் பரணி கூறுகிறது.

அவ்வாறு செய்த கரிகாலன் வாழ்ந்த காலம்

கண்ணகியின் காலத்துக்கு முற்பட்டது.

ஏனெனில், சிலப்பதிகாரம், இந்திர விழாவூரெடுத்த காதையில்

கரிகாலன் இமயம் சென்ற சம்பவம் நினைவு கூறப்படுகிறது.

எனவே கச்சி என்னும் காஞ்சிபுரம்

2000 ஆண்டுகளுக்கு முன்பே இருந்திருக்கிறது.

அது இருந்த தொண்டை மண்டலத்தை ஸ்தாபித்தவன்  

ஆதொண்டை

என்று நச்சினார்க்கினியர் கூறுவதைக் கண்டோம் (பகுதி 49)

எனவே ஆதொண்டை 2000 ஆண்டுகளுக்கும் முற்பட்டவன்.

அவன் வழியில் வந்த இளந்திரையனைப் பற்றிய

பெரும் பாணாற்றுப் படை என்னும் சங்க நூல் உரையில்

நச்சினார்க்கினியர் இந்த விவரத்தைத் தருகிறார்.

சங்க நூல்களின் காலமே 2000 ஆண்டுகளுக்கு மேற்பட்டது (பகுதி 44)

நம்மிடம் இருக்கும் உள்ளுறைச் சான்றுகள் இவ்விதம் இருக்க,

நமது சரித்திரத்தை எழுத விரும்பிய ஆங்கிலேயர்கள்,

ஆதொண்டை என்பவன், கி.பி.11-ஆம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்த

குலோத்துங்க சோழனுக்குத் தவறான வழியில் பிறந்தவன்

என்று எழுதியுள்ளார்கள்

(ஏஷியாடிக் சொசைடியின் ’மெட்ராஸ் ஜர்னல் ஆஃப் லிட்டரேச்சர் அண்ட் சயன்ஸ்’)

இவர்கள் எழுதியுள்ளதைக் கொண்டு நமது சரித்திரத்தை ஆராய்ந்தால்,

தவறான முடிவுகளுக்குத்தான் அவை நம்மைச் செலுத்தும்.

இவர்கள் சொல்லும் காலக்கட்டத்துக்கு முன்பே

குமாரில பட்டர் வந்து விடுகிறார்.

அதற்கு முன்பே தொண்டை மண்டலம் உண்டாகி விட்டது.

2000 ஆண்டுகளுக்கு முன்பே வேளிர் மக்களை

ஆதொண்டை குடி அமர்த்தி விட்டான்.

அப்பொழுதும் அது திராவிடம் என்று சொல்லப்படவில்லை.

கச்சி என்றே சொல்லப்பட்டது.

(வேளிர் மக்களைப் பற்று அறியும் போது,

இந்தப் பெயர் காரணத்தை நாம் அலசுவோம்)

.

வேளிர் மட்டுமல்லாமல், திராவிடப் பிராம்மணர்களும்,

காஞ்சியில் குடியேறின பிறகே

அவர்கள் தொடர்பால் திராவிடம் என்ற பெயர்

காஞ்சிக்கு ஏற்பட்டிருக்க வேண்டும்.

அந்தப் பிராம்மணார்களிடம் வேதக் கல்வி கற்க மக்கள் வரவே,

திராவிடப் பிராம்மணர்கள் பேசிய தமிழ் மொழியை

அவர்கள் திராவிட மொழி என்று குறிப்பிட்டிருக்க வேண்டும்.

அந்தத் திராவிடப் பிராம்மணர்கள்,

திராவிடம் என்னும் அடைமொழியைப் பெற்றதற்குக் காரணம்,

அவர்களது மூதாதையர் திராவிட நாட்டில் இருந்ததே.

மனுவைத்தொடர்ந்த சரஸ்வதி பிராம்மணர்களாகவும்

அவர்கள் இருக்கலாம்.

அல்லது பஞ்சத்திராவிடத்தில் இருந்த திராவிட நாட்டிலிருந்து வந்தவர்களாகவும் 

அவர்கள் இருக்கலாம். (பகுதி 50)

எப்படி இருந்தாலும், இந்தியாவிலுள்ள மற்றவர்களைப் போல

அவர்களும் மனுவின் காலம் தொட்டு இருப்பவர்களே.

பஞ்ச-திராவிடத்தில் திராவிடம் என்னும் ஒரு நாடு

எங்கு இருந்தது என்று வராஹ மிஹிரரது பிருஹத் சம்ஹிதை கூறுகிறது.

அதையும் பார்ப்போம்.