The kings have had some interest in Chathur Vedi Mangalams and in Saalai (சாலை) such as the one found in Parthivasekara puram. The Mangalams were settlements of people of different background whereas the Saalai were Pata-shaala – schools for Vedic learning. Both these places supported Vedic studies. Both were given some level of autonomy in administering their affairs and in self generation of funds through land donations. Though the aim was to enable Brahmins to study and excel in Vedic knowledge, the management and administration was not entrusted with the Brahmins. These two places have generated interest among the Dravidian thinkers who see them as proof of Brahmin domination. According to them the Brahmins were the Aryans and they promoted Sanskrit and Manu's rules which ultimately resulted in subjugation of other castes. If that is true, the Tamil Kings would not have promoted these centers. The Tamil kings were certainly more concerned about the welfare of their subjects than these Dravidian thinkers. They promoted Tamil much better than any of these people.
The important matter in these two (Chathur Vedi Mangalam and Saalai) is that the temple was in primary place around which they were developed. The popular Tamil adage "Koyil illaa ooril kudiyirukka vendaam" (Don't reside in the place where there is no temple) was respected verbatim, that whenever they created a new village or a settlement, the first thing they did was to build a temple there. This automatically means that Brahmins were brought there for conducting the rituals. The primary focus was to make provisions for uninterrupted worship at the temple. This was made available through land grants. Land was seen as a principal and the income from the land namely, the cultivated produce was considered as the interest. Without a plan for grants, no temple, no saalai and Chathur Vedi Mangalam was created.
For example, the Parthivasekarapuram temple of Vishnu built by Aay king Kookaru nanthadakkan , was built after gradually acquiring lands from the Sabha of Meenjhirai in exchange of some other lands.(1) Once the location of a temple was decided based on the availability of cultivable lands and adequate water supply, the king had acquired the lands without any coercion and with adequate compensation. A temple was built on that location along with provisions for school (Pata saalai) and a medical centre (Adhular saalai). In some cases Chathur Vedi Mangalams were developed and in some others, the Vedic Patashala was developed within the precincts of the temple. The temple itself formed an active economic and social centre and not a political centre. By building a temple, the king, at one stroke had fulfilled the development of a school, a hospital and an eatery for the people of the village.
In this set up, the land grants to the Brahmins came with a responsibility. They had to use the cultivated produce for the offerings to the deity. The amount of food to be offered during the worshiping times was fixed in the land deed. The amount was huge so that the food could be shared among the temple servants. The temple offered food for many people such that there was a need for servants to clean the vessels and the places where people ate. Females were employed for this purpose. The grants have a mention of this and the kind of payment to be given to these women. Among other kinds of payment, it included a sari also! (புடவை) (2)
In an instance recorded in the Kaalaakaalesar temple in Kovilpalayam in Coimbatore district, the donated land lost "kaal". As a result the land was returned to the Government. But the offering to the deity could not be stopped. The Brahmins pooled gold to purchase a land so that the produce of the land could be used for the temple. (3) Here the term "kaal" refers to "vaayk kaal" (வாய்க்கால்)– the canal which was used for irrigating the land. (4) In all land grants, it was made sure that adequate water supply was ensured for cultivation. This was mentioned in the land deed itself. When water sources had dried up, the people had to obtain permission from the king to renovate them or dig up new ones (5). Until then an alternative arrangement had to be made to continue the offerings to the deity. Thus it is seen that it was the personal responsibility of the temple Brahmins to see to it that the offerings did not get interrupted. Offerings to the deity were the main objective of land grants to the temple priest than conferring any personal gains to him.
A similar incident was reported in Karapureeswara temple, where the Brahmins of the Amani Narayana Chathur VEdi Mangalam brought to the notice of the Village Committee the drying up of the water way that was irrigating the donated land. The members made alternate arrangements to get rice for offering to the deity. (6)
In another incident recorded in the Veerattaneswara temple at Korukkai in Nagappattinam, in the year 1179 AD, the produce from the donation given by a woman did not come through. The Brahmins made arrangements for alternate sources to ensure that offerings continued. (7)
The grants to the Brahmins of the Chathur vedi Mangalam also carried this responsibility. In the records chiselled on stone in the Kailasamudaiyaar temple in Cholamaadevi in the year 1000 AD, the Maha sabha charted out the grants in gold and also the responsibilities of the Brahmins. This grant was called as "Archana Bhogam" given for Puja. Certain amount of rice was calculated in proportion to the gold and the Brahmins had to procure that amount of rice to offer to the deity, failing which they would be punished by the Committee of the Village people (ஊர் வாரியப் பெரு மக்கள்)(8)
In yet another incident recorded in the temple of Karunambika in Avinasi, Coimbatore, the temple Brahmin who did not fulfil the stipulations of the grant was replaced by another Brahmin. (9)
Not all Brahmins were chosen for grants. Only qualified Brahmins were given grants. Similarly all the activities of the temple were given to only those persons whose integrity and ability to carry out the function was unimpeachable. Suppose some of them died or went on pilgrimage, their relatives could take up that function only if they were qualified for it. If no relatives were there, the persons identified by them (in the case of going on pilgrimages) were allowed to do the function. In the absence of this, qualified persons were recruited by the temple committee (10)
By and large, we do not come across any misuse of land grants given to Brahmins. From an incident recorded in a slab found in front of the Garbha griha of Parthasarathy Swamy at the temple in Triplicane, it comes to be known that the offering to the deity came down as the land was mortgaged in the 8th century AD. The reason for this is not known. Since there is no mention of a reprimand or a replacement, it is assumed that the land was mortgaged for raising money for buying food offerings. The deputy of the King Danthi varman, restored the land and ensured the continuity of the offerings. The Brahmins named Sanga sarman, Saththi sarman and Ilaya saththi sarman were ordered to do the offerings. In case of shortfall, arrangements were made to get rice from some other lands. It was also stipulated that those failing to do these, would be punished. (11)
There were instances of another type of land which were bought by the people as KaaNi aatchi (காணியாட்சி). It was not a donation, but a right over lands meant for temple use. The right could be purchased from the Government by paying a price for it. However this also came with a commitment to supply stipulated amounts of paddy to the temple. This right was purchased by many which included Brahmins also. In the event of not fulfilling the commitment, the right could be sold to another who would however continue the commitment to supply paddy. This right was available to others also. Brahmins were not solely enjoying this right.
Thus wherever we see in the past, there was no special privilege to the Brahmins. They were responsible for the worship of offerings made to the deity. All the activities of the village or Mangalam were temple- centric. The temple was the prime owner of lands that brought to it good amount of cultivated products. This was used during times of famine. An inscription at Thakkolam shows that there was a committee called "Panja vaara vaariyam" (பஞ்சவார வாரியம்) which was given the responsibility of distributing the grains to the people during times of famine. (12) Yet another inscription shows that the "Panjavaara vOoriduvari" (பஞ்சவாரவூரிடுவரி) committee was rested with the responsibility to undertake measures of redress during times of famine. (13) This is a remarkable feature of the administrative system in India which was well in place in Tamilnadu also. The temple based economy and administration made sure that no one was without food.
Another feature of this system was that every person living in the village had something to contribute as a means of employment. This made the entire village / town completely self dependant and self satisfied. In this way different jobs came into place which was judged by the British as inferior and superior. They categorized the people as castes based on the jobs they did at that time of enumeration by them. This categorization went to a ridiculous extent that the 1881 census recorded more than 3000 castes within Tamil speaking people of the Madras Presidency. But the fact of the matter was that all the people irrespective of whatever caste they belonged to were inter dependent on each other. The social system was such that there was give and take within each other. This included the Brahmin too whose services were needed by each household, for all the happenings right from birth to death and on all festival days. This inter-dependence was well preserved in such a way that when a migration took place, the entire community comprising of these people including the Brahmins migrated together. This kind of social structure and contended life of all the people existed even as late as the beginning of the 20th century when the Dravidianism cropped up.
The report of the 1901 census shows how this system of the village -centered economy hurt the British interests. The report confirms the existence of the village centric economy right from time immemorial - a facet of which was described above. The British found it difficult to break it until the beginning of the 20th century. The self contentment of the villages was so strong that the British resorted to discrediting the Brahmins through which they achieved the break-up of the unity of the village community.
At first they targeted the Vedas and pushed in the Aryan invasion theory.
Then they attacked the Brahmins by projecting them as perpetrators of the Manuwadi system which was unknown to many including the Brahmins until then.
Whatever the Tamils could relate with Manu was the Manu neethi Chola who killed his own son as a punishment to him for having killed a calf.
By harping on Manuwadi and classifying people as castes – nearly 3300 castes among Tamil speaking people alone in the 1881 census, they succeeded in driving a wedge between Brahmins and others.
This made easy their job of demolishing the temple centric life of the people and with that, their involvement in Hinduism.
What they were doing with considerable difficulty was made easy by the Dravidian 'thinkers' who took up the triple responsibility of attacking Vedas, Brahmins and temples. What followed was a century of Dark age in Tamilnadu history.
Before going into how the Brahmin was attacked, let us take a look at what the Britishers wrote in the Census Report of 1901 on the until-then working system of traditional economy of India. (14)
From the Report on the Census of India, 1901.page 197
"Organisation of village industries.
323. A peculiar feature of Indian rural life is the way in which each village is provided with a complete equipment of artizans and menials so that, until the recent introduction of western commodities, such as machine-made cloth, kerosine oil, umbrellas and the like, it was almost wholly self-supporting and independent. The subject is somewhat trite, but the following extract from Mr. Rose's Report presents some of the main facts in a new and interesting light:-
"Under the old social system of these Provinces every tract, and, to a certain extent, every village, was a self-contained economic unit, in which were produced the simple manufactures required by the community. This system facilitated the development of a caste system based on hereditary occupation. Below the land-holding tribe, and subject to its authority, were the various sacerdotal, artizan and menial classes, which have more or less crystallized into castes and these classes were, economically and socially, closely dependent on the dominant tribes -who owned the land and controlled its allotment. These castes were all more or less servile, and were paid by a, share of the produce of the soil, or, more rarely, by fixed allowances in kind, cash payments being probably a very recent innovation. But the better classes among them were also assigned land for maintenance, and this system was especially fostered by the priestly groups, so much so that, according to Pathan custom, all Saiyads, all descendants of saints, and all descendants of mullahs of reputation for learning or sanctity are entitled to grants of free land called seri, the amount of the grant varying accord- ing to the degree of inherited sanctity. In precisely the same way to Bráhmans were given grants of land (sasan), varying in extent from a group of villages conferred by the State, to a mere plot granted by the village community or a section of it. The possession of such a grant conferred a high social status on the grantee, so that the Sasani, or beneficed, Brahman of the hills stands higher than those who hold no such grants. Similar grants were also made to any religious personage, or to a shrine or temple, and, by an extension of the same principle, to men of the artizan classes. These grants were alike in character and conferred no absolute right of ownership, the grantee having an inherent power to resume a grant if the purposes for which it was made were not fulfilled, but the grants varied in degree, those to shrines or sacred personages to all intents and purposes conferring a permanent right of possession hardly distinguishable from ownership, and those made to menials being wholly precarious.
The tenures thus conferred, whatever their precise legal nature, enabled the servile classes to eke out a living by cultivation, but it left them menials, or artizans, or priests as before, and custom forbade them to change their abode without the consent of the landholders. And if the dominant tribe migrated its dependent castes went with it, the Bráhmans of the tribe, its Bháts, Doms, and other menials migrating also, a custom which even now may be found in operation in many cases in the Chenáb Colony.
"Thus each tribe, at least, if not each village, was, economically, a water-tight compart- ment, self-contained and independent of the outside world for the necessaries of life, but for commodities not obtainable within its own borders it depended on foreign sources of supply and on the outside castes such as the Labanas, or salt-traders, who formed no part of the tribal or village community. Thus there have never arisen, in this part of India, any great industries. Foreign trade, necessarily confined to the few large towns, was limited to superfluities or luxuries, and such industries as existed were necessarily on a small scale. Further, inasmuch as each community was absolutely independent, as far as necessaries were concerned, the few industries which supplied luxuries never became firmly rooted and have succumbed at the first breath of competition. Everywhere in our official literature one reads of struggling industries in the small towns, though fostered by intermittent official encouragement, dying of inanition. The causes seem obvious enough. Everything essential can be, and for the most is, made in the village or locality, so that there never is a demand for imported articles of ordinary make, those made by the village artizans, however inferior in quality, satisfying all requirements. In good seasons there is some demand for articles of a better class, but when times are bad that demand ceases, and the industry languishes. Thus the village industries alone are firmly established. If the crop is short, everyone from the landlord to the Chuhra, receives a diminished share, but small as the share may be, it is always forthcoming, whereas in the towns the artizan is the first to suffer in times of scarcity, and if the scarcity is prolonged, the urban industries are extinguished. But if, on the one hand, these industries are precarious, the village industries are firmly established and will probably die hard in the face of the increasing competition which menaces them."
(to be continued)
References:-
1. Travancore Archeological series Vol 1
2. Govinda puththur inscription. "எச்சில் எடுத்து எச்சில் மண்டலம்ன் செய்து கலம் சாம்பல் இடுவாள் ஒருத்திக்கு நிசதம் ... புடவை முதல்..."
3. "காணியுடை சிவப்பிராமணன் காலற்று இது நம்முதா நமையில்…" (Kaalakaalesar temple, Kovil palayam, year 1293 AD)
4. Kooram plates – line 78 ("இவ்வூர் பரமேச்சுர தடாகத்துக்குப் பாலாற்று நின்றும் தோண்டின பெரும் பிடுகு 'கால்'")
5. 'KalvettukaL kaattum kalaich soRkaL" page 90 and 91.
6. "30 kalvettukaL" page 20, Karapureeswara temple in Walajabad during the reign of Parthivendra padman.
7. "Thamil naattuk kalvettukal, 2004" page 216 and 217.
8. Thirukkailayam udaiyaar thirukkOyil-"Thamil naattuk kalvettukaL 2004" page 8
9. "Coimbatore maavattak kalvettukal – part 1" page 9 and 10. (இவர்கள் குடுக்க மாட்டாமை தண்டேசுரப் பெருவிலையாக இவர்கள் காணியுள்ளது அறவிலையாக எழுதிக் கொடுத்தமையில் இவர்கள் இப்படி செய்கையால் காணியுற விட்டமையில் இக்கொயிலுக்குக் காணியாளரை வேறேயிட்டுக் கொண்டு காணியாளரை வேறேயிட்டுக் கொண்டமைக்கு இப்படி செம்பிலும் சிலையுலும் வெட்டிக் கொள்வாராக.." )
10. Rajarajeswaram Udayar temple, Tanjore.
11. "30 kalvettukaL" page 1
12. S.I.I., Vol. III, No 190.
13. S.I.T.I., op.cit., p. 1458
14. http://www.chaf.lib.latrobe.edu.au/dcd/page.php?title=&record=1336
Dear Jayasree Mam,
பதிலளிநீக்கு//Then they attacked the Brahmins by projecting them as perpetrators of the Manuwadi system which was unknown to many including the Brahmins until then//
I happened to read a book explaining the laws of Manu, the contents of the book was indeed very disturbing book. I thought that this was created by the brahmins at a later stage for establishing their supramacy.But from the articles and the above statement I am surprised that even brahmins were not much aware of the existence.There is a lot of misunderstanding of the past, thanks for clarifying.
//Whatever the Tamils could relate with Manu was the Manu neethi Chola who killed his own son as a punishment to him for having killed a calf.//
Yes, I don't think that any king in the past followed the laws explained in the Book
மனு நீதியைப் பற்றி கேள்வி எழுப்பியதற்கு நன்றி திரு சலம் அவர்களே. மேலும் பல விவரங்களைக் கூறுவதற்கு இது வழி கொடுக்கிறது.
நீக்குமனு நீதி என்பது அரசியல் நூல் என்றும், தண்ட நீதியாம் மனுநீதி என்றும் பிரபோத சந்திரோதயம் என்னும் நூல் கூறுகிறது.
தவறுகளுக்கு என்ன பிராயச்சித்தம் என்பதைக் கூறும் நூல் என்று சேது புராணம் கூருகிறது. “மனு முதலான நூல்கற்றுச் செய் பரிகாரங் களின்றியே” (சேதுபு. தனுக். 66).
இது பார்ப்பனர்களால் எழுதப்பட்டது என்றோ, அவர்கள் தங்களை முன்னுரிமைப் படுத்திக் கொள்ள எழுதப்பட்டது என்றோ சொல்வது காலனிய ஆதிக்க சக்திகள் பரப்பிவிட்ட கதை. உண்மையில், இந்த நூல்,பார்ப்பனர்களுக்குத்தான் அதிக பட்ச தண்டனையை வழங்குகிறது. ஏனெனில் தர்ம சாஸ்திரங்களைக் கற்பதே அவர்கள் தொழில் என்பதால், தர்ம வழியிலிருந்து அவர்கள் தவறவே கூடாது. செய்யக்கூடாது என்று தெரிந்த ஒரு செயலைச் செய்தால், தெரிந்தே செய்த குற்றத்தின் காரணமாக, அவர்களுக்கு அதிக பட்ச தண்டனை சொல்லப்பட்டுள்ளது. ஆனால் தரும சாஸ்திரம் படிப்பதைத் தொழிலாகக் கொள்ளாத பிற வர்ணத்தவர் அதே தவறைச் செய்தால், அறியாமல் செய்தது என்று அதற்குக் குறைந்த தண்டனையே விதிக்கப்பட்டுள்ளது.
இந்த அடிப்படையில் அரசர்கள் தவறிழைத்தால் அவர்களுக்கும் தண்டனை அதிகம். அந்த அடிப்படையில்க்தான் மனு நீதி சோழன் என்ற பெயர் எழுந்தது. ஒரு அரசன் என்பவன் தன் நாட்டில் உள்ள அனைத்து ஜீவ ராசிகளையும் காக்க வேண்டிய கடமை கொண்டவன். அப்ப்டியிருக்க அவனது மகனே - அதாவது எதிர்கால அரசனே- ஒரு பசுவின் கன்றைக் கொன்றால் -தெரியாமல் கொன்றாலும், அது மன்னிக்க முடியாத குற்றம். பசுவைக் காப்பது என்பதும் பசுவைக் கொல்லக் கூடாது என்பதும் தமிழ் மக்கள் பின்பற்றிய வழக்கம் என்பதை புறநானூற்றுச் செய்யுட்கள் மூலம் அறியலாம். அவ்வாறிருக்க, தன் மகனே பசுவின் கன்றைக் கொன்றதால் அதற்கு அதிக பட்ச தண்டனையாக, மரண தண்டனை - அதுவும் அந்தக் கன்று எவ்வாறு கொல்லப்பட்டதோ, அவ்வாறே அவனை கொல்ல வேண்டும் என்று அந்த அரசன் விதிக்கிறான். தவறுகளுக்குத் தண்டனை, மற்றும் பிராயச் சித்தமாக அதிக பட்ச தண்டனையை அரசன் அனுபவிக்க வேண்டும் என்னும் மனு நீதியின் படி அவன் செய்யவே, அவனுக்கு மனு நீதிச் சோழன் என்ற பெயர் ஏற்பட்டது. இந்த செயலை பெரிய புராணத்தில் விரிவாகக் காணலாம். அபூர்வமான செயலாக தன் மகனைக் கொல்லவே, சிவபெருமான் அவனது உயிரை மீட்டுத்தருகிறார் என்றே பெரிய புராணம் கூருகிறது.
(தொடரும்)
இவனைப் போலவே ககந்தன் என்ற முற்காலச் சோழனும் மனுநீதிப் படி செங்கோன்மை செய்தான் என்று மணிமேகலை கூறுகிறது. அது நடந்த காலம் பரசுராமர் வாழ்ந்த காலம். இன்றக்கு 7000 வருடங்களுக்கு முன் ராமர் வாழ்ந்தார் என்று இந்தத் தொடரில் கூறியுள்ளேன். ராமனுக்கு முன்னால் பரசுராமர் வருகிறார். அவர் க்ஷத்திரியர்களை அழிப்பதாக சபதம் செய்யவே, சம்பாபதி என்னும் பூம்புகாரைத் தலைநகராகக் கொண்டு அப்பொழுது ஆண்ட மன்னனான காந்தன் என்பவன், தனக்கும் கணிகை ஒருத்திக்கும் பிறந்த ககந்தன் என்பவனை ஆட்சிப் பீடத்தில் அமர்த்துகிறான். கணிகைக்குப் பிறந்ததால், இந்த மகன் சுத்த க்ஷத்திரியனாக மாட்டான், அதனல் பரசுராமர் அவனைக் கொல்ல மாட்டார் என்று காந்தன் இந்த ஏற்பாட்டைச் செய்து தான் மாறு வேடத்தில், அகத்தியரைப் பார்க்கச் சென்று விடுகிறான். ககந்தன் ஆட்சிக்குக் கீழ் வரவே அப்பொழுது பூம்புகாரை காகந்தி என்று அழைத்தார்கள்.
நீக்குஅவன் ஆண்ட பொழுது, காவிரியில் குளித்து வந்த மருதி என்னும் பார்ப்பனப் பெண்ணை (மணமானவள்), ககந்தனது மகன் கண்டு காமுறுகிறான். அவளை அழைக்கிறான். அதைக் கண்டு அவள் அதிர்ந்து போய் விடுகிறாள். அந்த நாளில் மக்கள் கொண்டிருந்த எண்ணங்கள் எப்படிப்பட்டன என்று பாருங்கள். மணமான தன்னை ஒருவன் காமநோக்கில் அழைக்கவே, தன்னுடைய கற்பு சந்தேகத்துக்குரியது என்று அந்தப் பெண் நினைக்கிறாள். கற்புடைய பெண்ணாக இருந்தால், பிறர் மனதில் காம எண்ணம் வரக் கூடாது. ஆனால் அப்படி வந்து விடவே, தன் கணவன் செய்யும் வேள்வித்தீயைக் காக்கும் தகுதியைத் தான் இழந்து விட்டோம் என்று அந்தப் பார்ப்பனப் பெண் நினைத்து, அதனால் தான் வீட்டுக்குச் செல்லலாகது என்று நினைத்து, சதுக்க பூதம் இருக்கும் கோவிலுக்குச் செல்கிறாள். அந்தக் காலத்தில் மக்களே தாங்கள் செய்ய வேண்டியது என்ன என்று அறிந்து செயல்பட்டிருக்கிறார்கள், நீ இதைச் செய், உனக்கு இதுதான் தண்டனை என்று யாரும் திணிக்கவில்லை என்பதை இந்த இடத்தில் பார்க்கலாம்.
அவளிடம் சதுக்க பூதம் சொல்லும் விவரம் பிரமிக்கத்தக்கதாக இருக்கிறது. அது சொல்கிறது - உன் கற்பையே நீ சந்தேகிக்கிறாய். உன் கற்பில் களங்கமில்லை என்றால், பொய்யில் புலவர் சொன்னது போல, நீ பெய் என்று சொன்னால் மழை பெய்ய வேண்டும். ஆனால் அவ்வாறு சொல்லி உன் கற்பை நீயே சோதிக்க முடியாது. ஏனெனில் அந்த சோதனை, கணவனைத் தவிர வேறு யாரையும் வணங்காதவர்களுக்குத்தான் உதவும். நீயோ, பிற தெய்வங்களையும் வணங்குகிறாய். அதனால் நீ பெய் என்று சொன்னால் மழை பெய்யாது.
அதற்குப் பதிலாக இன்னொரு வழி இருக்கிறது. ஒரு அரசன் சிறந்தவனாக இருந்தால், தீச்செயல் செய்தவர்களுக்கு 7 நாட்களுக்குள் தண்டனை கொடுப்பான். எனவே 7 நாட்கள் பொறுத்திரு. அதற்குள் அரசன் அவனுக்குத் தண்டனை விதிக்கிறானா என்று பார்ப்போம், இல்லையென்றால் நான் அவனுக்கு தண்டனை கொடுக்கிறேன் என்றது சதுக்க பூதம்.
தவறு செய்தவன் அரசன் மகன். ஆனால் விவரம் அந்த அரசனுக்குத் தெரிய வந்து, பெண்டிரது கற்பைக் காப்பாற்ற வேண்டிய எதிர்கால அரசனே, அந்தப் பெண்ணுக்கு ஒரு பயம் ஏற்படுத்தி விட்டான் என்பதால், அதற்கான சரியான தண்டனை சாவுதான் என்று, அப்படிப்பட்ட மகனைத் தான் பெற்றதால், தானே அவனை வாளால் வெட்டிக் கொல்கிறான். இதனால் மனுவின் செங்கோன்மையை நாட்டினான்.
(தொடரும்)
இங்கு இரண்டு விவரங்கள் இருக்கின்றன. ஒன்று, அரசன் என்பதால் அதிக பட்ச தண்டனை. இதையே சாமானியன் செய்திருந்தால் வேறு தண்டனை, அவர்களுக்கு மரண தண்டனை கிடையாது.
நீக்குஇரண்டாவது, அரசன் மகன் ஏன் அப்படி அவளை எண்ணியிருக்க வேண்டும்? அங்குதான் மரபணு வருகிறது. அந்த மகன் சுத்த க்ஷத்திரியத்தில் வரவில்லை. சாதாரண சமயமாக இருந்திருந்தால், ககந்தனுக்கு அரச பதவி கிடைத்திருக்காது. அவன் தகப்பனான காந்தன் அவனுக்கு ஒரு நல்ல வாழ்க்கையைக் கொடுத்திருப்பானே தவிர, அனைத்து மக்களையும் காக்கும் ஒரு பெரும் பொறுப்பைக் கொடுத்திருக்க மாட்டான். ஆனால் சூழ்நிலையால், அவனுக்கு அரச பதவி கொடுத்தான். அந்த மகன் சுத்த க்ஷத்திரியனாக இல்லையென்றாலும், தான் அமர்ந்த பதவிக்கு உரிய பொறுப்புடன் நடந்து கொண்டுள்ளான். தன் மகன் தவறு செய்த பொழுது கடுமையான மனு நீதி அடிப்படையில் தன் மன உயர்வைக் காட்டிக் கொண்டுள்ளான். இவ்வாறு மனு நீதி என்பது விதிவிலக்காகத்தான் நிலைநாட்டப்பட்டுள்ளது.
கலப்பில் வந்த முதல் தலைமுறையைச் சேர்ந்த ககந்தனிடம் க்ஷத்திரியம் நிறையவே இருந்தது. அத்துடன் தன்னைச் சுத்த க்ஷத்திரியனாக அமைத்துக் கொள்ளவும் அவன் முயன்று வென்றிருக்கிறான். ஆனால் இரண்டாவது தலைமுறையில் வந்த அவன் மகனிடத்தில், சுத்த க்ஷத்திரியம் இன்னும் குறைந்திருக்கிறது. மக்கள் இயல்பில் இவ்வாறாகப் பலவிதமாகக் கவனித்துத்தான் மனு நீதியில் இவர்-இவருக்குப் பிறந்தவர் குணம் இப்படி இருக்கும். அதனால் இவர்களுக்கு இன்னின்ன வேலைகள் செய்வது இயல்பாக இருக்கும் என்று சொல்லப்பட்டுள்ளது.
இதை விவரிக்கும் 10 ஆவது அத்தியாயத்தில் ஒரு குழந்தையின் சுபாவம் என்பது, விளைவிக்கப்பட்ட பயிர் போன்றது என்று ஆராயப்படுகிறது. ஒரு பயிரின் தன்மை என்பது விதை, நிலம் ஆகிய இரண்டின் அடிப்படையிலும் அமையும். அந்தப் பயிரில் விதையின் தன்மை வெளிப்பாட்டலும், நிலத்தின் தன்மையைப் பொறுத்தும், விளைச்சல் இருக்கும். அது போல தந்தை, தாயின் இயல்புகளைக் கொண்டு பிறக்கும் குழந்தைகளின் தன்மையை அறிய வேண்டும் என்று மனு நீதி கூறுகிறது. தன்மைகளை அறிந்து அதன் படி வேலை செய்தால் மகத்துவம் பெற முடியும் என்றும் கூறுகிறது.
(தொடரும்)
ககந்தன், மனு நீதிச் சோழன் ஆகிய இந்த இருவரைத் தவிர மனு நீதியின் பெயர் வேறெங்கும் தமிழ் நூல்களில் இல்லை. இவர்களுக்குப் பிறகு, முதலாம் குலோத்துங்க சோழன் காலத்தில்தான் மனு நீதி என்னும் சொல் வருகிறது. 1000 வருடங்களுக்கு முன்னால் ஆண்ட இந்த மன்னன் “மனுவாறு பெருக, கலியாறு வறுப்பச் செங்கோல்” ஓச்சினான் என்று அவனைப் பற்றிக் கூறும் கல்வெட்டுச் செய்திகள் கூறுகின்றன. அதாவது மனு நீதிப் படி அவன் ஆண்டான் என்கின்றன அவனது கல்வெட்டுகள்.
நீக்குசோழ நாடு சரிவைச் சந்தித்தித்துக் கொண்டிருக்கும் போது அவன் அரியணை ஏறினான். ஆனால் பல பகை வென்று, உள்நாடு வெளிநாடு என்று பல இடங்களிலும் சோழ ஆட்சியை நிறுவினான். அவனுக்கு நல்ல பெயர் ஏற்பட்டது. நீதி, நேர்மை என்று பிறழாமல் ஆளவே அவனால் சோழ சாம்ராஜ்ஜியத்தை நிலை நாட்ட முடிந்தது. தான் மனு நீதி பெருக ஆண்டதாக அவனே சொல்லிக் கொள்ளவே, பாரபட்சம் இல்லாமல் நீதி செலுத்தினான் என்று தெரிகிறது. அதன் படி தனக்கேயும் தண்டனை விதித்துக் கொள்ள அவன் தயங்கவில்லை என்பது வெளிப்படுகிறது. மனு நீதி அப்படிப்பட்டது.
இவ்வாறாக மனு நீதிப் படி ஆண்டவன் என்று தமிழகத்துக்கு வெளியே மன்னர்கள் யாரும் சொல்லப்படவில்லை என்பதைத் தமிழ் பேசும் மக்கள் தெரிந்து கொள்ள வேண்டும். எந்த மனு நீதி ஆதிக்க நூல் என்று ஆங்கிலேயர்களும், திராவிட வாதிகளும் கதை பரப்பினார்களோ, அந்த மனு நீதியின்படி ஆண்டோம் என்று தமிழ் மன்னர்கள் இறுமாந்திருக்கிறார்கள் என்பதை அறிந்து கொள்வோம்.
(தொடரும்)
உண்மையில் பாரத தேசம் முழுவதும், நடை முறையில், தண்ட நீதி என்னும் ராஜ நீதியே பின்பற்றப்பட்டது. இந்த நீதி நூல் முதன் முதலில் பிரம்ம தேவனால் சிவ பெருமனுக்குக் கொடுக்கப்பட்டது. அதில் 16,000 அத்தியாயங்கள் இருந்தன. சாகத்தீவைப் பற்றிச் சொன்னோமே அதில் குடி கொண்ட சிவன் (தென்னாட்டுடைய சிவன்) தண்ட நீதியைக் கொடுத்தார் என்று மஹாபாரதம் கூறுகிறது. அவரிடமிருந்து 5000 அத்தியாயங்களாகத் தண்ட நீதி நூல் இந்திரனுக்குக் கொடுக்கப்பட்டது. இந்திரன் அதை 3000 அத்தியாயங்களாகச் சுருக்கி, பிரஹஸ்பதிக்கு உபதேசித்தார். பிரஹஸ்பதி அதை 1000 அதிகாரங்களாகச் சுருக்கி சுக்கிராச்சாரியாருக்குக் கொடுத்தார். சுக்கிர நீதி என்ற பெயர் மாற்றம் கொண்ட அந்த நீதி நூலின் அடிப்படையிலேயே மஹாபாரத காலத்தில் நீதி வழங்கபட்டது என்று மஹாபாரதத்தில் பீஷ்மர் கூறுகிறார்.
நீக்குஅந்த நூலின் அடிப்படையிலேயே அரசனது மந்திரி சபை, பல வர்ணத்தவருக்கு அளிக்கப்பட்ட வேலை ஆகியவை பற்றித் தெரிகின்றன. உதாரணமாக அரசனது மந்திரி சபையில் 4 பார்ப்பனர்கள், 18 க்ஷத்திரியர்கள், 21 வைசியர்கள், 3 சூத்திரர்கள், 1 ஸூதன் (தேரோட்டி) இருந்தனர். அரசாங்க காரியத்துக்கு எந்தெந்த வேலைகள் நடக்க வேண்டுமோ அதற்கேற்றவாறு அந்தத வர்ணத்தவரை மந்திரி சபையிலும், பிற அலுவல்களிலும் அமர்த்தினர்.
மேற்சொன்ன மந்திரி சபையில், தேரோட்டிக்கு (ஸூதன்) முக்கியத்துவம் அதிகம். அவனுக்கு இருப்பதாகச் சொல்லப்பட்டுள்ள திறமைகள் மற்ற வர்ணத்தவரை விட அதிகம். ஒரு ஸூதன் மட்டும் இருந்தால் போதும், அரசன் எந்தப் போரையும் வென்று விடுவான். ராமாயணத்தில், ராமனுக்குத் தேரோட்டிய மாதலிதான், ராவணனைக் கொல்ல ஐடியா கொடுக்கிறான். மஹாபாரதத்தில் கிருஷ்ணனே ஸூதனாக அர்ஜனனுக்குத் தேரோட்டி போரை வென்று தருகிறான். கண் தெரியாத திருதராஷ்டிர மன்னனுக்கு அந்தரங்கமானவன் சஞ்சயன் என்னும் ஸூதன் தான். பகவத் கீதையில் கிருஷ்ணனது விஸ்வ ரூப தரிசனத்தைப் பார்க்கும் பேறு, அர்ஜுனனைத் தவிர, இந்த ஸுதனான சஞ்சயனுக்கு மட்டுமே கிடைத்தது என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.
அது சரி, இந்த ஸூதன் என்பவன் யார் என்றால், க்ஷத்திரிய ஆணுக்கும், பார்ப்பனப் பெண்ணுக்கும் பிறந்த பிள்ளையே ஸூதன் எனப்பட்டான். அவன் தேரோட்டும் வேலை செய்வான் என்கிறது மனு நீதி. ஏன் அவன் வேறு வேலை செய்யக்கூடாதா என்று கேட்கலாம். அன்றைக்கு குணம், திறமை இவற்றின் அடிப்படையில் வர்ணம் சொல்லப்பட்டது. வேறு வேறு வர்ணத்தவருக்கிடையே திருமணம் நடந்தால், அவர்களுக்குப் பிறக்கும் குழந்தைகளுக்கு மரபணு அடிப்படையில் என்ன குணங்கள், திறமைகள் அமையும் என்பதை மனு நீதியின் 10 ஆவது அதிகாரம் விவாதிக்கிறது என்று மேலே கூறினோம். அதில்தான், யாருக்கும் யாருக்கும் பிறக்கும் குழந்தை எவ்வாறு இருக்கும் என்று சொல்லப்படுகிறது. இதை ஜாதிப் பிரிவினை என்று ஆங்கிலேயர்கள் முத்திரை குத்தினார்கள். ஜாதி முத்திரை குத்தி ஒதுக்கப்பட்டவர்கள் என்றால், ஏன் அவர்களுக்கும் அரச வேலையில் பங்கு தர வேண்டும்? உண்மையான காரணம் என்னவென்றால், ஒரு HR அமைப்பாக இந்த வகைகளை அடையாளம் கண்டு, அவர்களால் சமூகத்துக்கும் பயன், அவர்களுக்கும் என்ன பயன் என்று கண்டு இவ்வாறு ஏற்படுத்தப்படுத்தினார்கள்.
(தொடரும்)
கிருஷ்ணனே ஒரு ஸுதன், அதனால்தான் அவனால் திறமையாக தேரோட்ட முடிந்தது. உண்மையில் கிருஷ்ணனுக்குப் போர் திறமை கிடையாது. கம்சனுடைய மாமனாரான ஜராசந்தனுடன் போரிட முடியாமல், துவாரகைக்கு ஓடி வந்து விடுகிறான். இன்றைக்கும் டாகூர் துவாரகையில் இருக்கும் கிருஷ்ணனை ‘ரண்சோட்’ கிருஷ்ணன் (போரிலிருந்து ஓடிவந்த கிருஷ்ணன்) என்றே மக்கள் அழைக்கிறார்கள். அதனால் கிருஷ்ணனுக்கு எந்தக் குறைவும் வரவில்லை.
நீக்குஓடி ஒளிபவன் என்றால், திருட்டுத்தனம் செய்பவனும் ஓடி ஒளிவான். அதனால்தான் கிருஷணனுக்கும் திருட்டுக்கும் தொடர்பு படுத்தி அதிலும் இன்பம் கண்டார்கள் மக்கள். அவன் உள்ளங்களைத் திருடுபவன். மணமான மீராவின் மனத்தை இந்த ரண்சோட் கிருஷ்ணன்தான் திருடினான்!
மக்கள் இனத்தைப் பொறுத்த மட்டில், திருடும் இயல்பு கொண்டவர்களை, ஆநிரை கவர்தலில்,அரசர்கள் ஈடுபடுத்தினார்கள். இதற்கான சூத்திரங்கள் புறப்பொருள் வெண்பா மலையிலும், பன்னிரு படலத்திலும் இருக்கின்றன. நாட்டெல்லையிலும், வேந்தனால் உடனடியாக வர முடியாத தொலை தூரப்பகுதிகளிலும், வேந்தனால் விடப்பட்ட பகுதிகளிலும், களவினாலே வேற்று நாட்டிலிருந்து ஆநிரை கவர்ந்து வந்து, மக்களுக்கு அளித்தலும், பாதுகாத்தலும் ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டது. அப்படிப்பட்டவர்களை சிலப்பதிகாரம் வேட்டுவ வரியில் காணலாம். புறநானூறில் ஆநிரை காத்தல், கவர்தல் ஆகியவற்றில் இறந்தவர்களைப் பற்றிய பாடல்கள், களவையே தொழிலாகக் கொண்டவர்களைப் பற்றியதே. பாலை நில இயல்பில் களவு ஏற்றுக் கொள்ளப்பட்டதே.
அன்றைக்கு அடாவடியாகக் களவில் ஈடுபடவில்லை. அதற்கும் இலக்கணம் இருந்தது. அந்தத் திருடர்களுக்கும் பித்ரு ஹோமம் விதிக்கப்பட்டிருந்த்து. அவற்றைச் செய்து வைக்கப் பார்ப்பனர்களைக் கூட்டிருக்கிறார்கள். கூப்பிட்டால் மறுக்காமல் செல்ல வேண்டும் என்ற விதிமுறைப்படி பார்ப்பனர்கள் சென்றிருக்கிறார்கள். ஆங்கிலேயன் வந்து நமது வழக்கங்களை அழைக்கும் வரையில் இப்படி நடந்திருக்கிறது என்ற செய்தி காலனிய ரெக்கார்டுகளில் இருக்கிறது. பார்ப்பனர்கள் தங்களை ஒரு தனி உயர்வாக காட்டி்க் கொண்டிருந்தால், திருடர்களுக்கும் ஏன் பித்ரு ஹோமம் செய்திருக்க வேண்டும்?
(தொடரும்)
ஆநிரை கவர்தல் பற்றிய கட்டுரைகளை இந்தத்தொடரில் ஏற்கெனெவே இட்டுள்ளேன். அதில் 2 ஆவது முறையான களவு சம்பந்தமான ஆநிரை கவர்தலைப் பற்றி இன்னும் எழுதவில்லை. காரணம், அதை எடுக்கும் போது, குமரி முனை தொடங்கி, மேற்குத் தொடர்ச்சி வாயிலாக, மஹாராஷ்டிரா வரை அந்த வழக்கம் சென்ற விவரத்தையும், அங்கிருந்து 1500 வருடங்களுக்கு முன்னால் அது தொடர்பான சில வழக்கங்கள் நேபாளம், வங்காளம் போன்ற இடங்களுக்குச் சென்றதையும் சொல்ல வேண்டும். அவையெல்லாம் இந்தத் தொடரின் பின்னால் வருகின்றன.
நீக்குசில தினங்களில் 102 ஆவது கட்டுரை வெளியிடப்படும்.
//கிருஷ்ணனே ஒரு ஸுதன், அதனால்தான் அவனால் திறமையாக தேரோட்ட முடிந்தது. உண்மையில் கிருஷ்ணனுக்குப் போர் திறமை கிடையாது. கம்சனுடைய மாமனாரான ஜராசந்தனுடன் போரிட முடியாமல், துவாரகைக்கு ஓடி வந்து விடுகிறான்//
பதிலளிநீக்குதிருமதி ஜயஸ்ரீ அவர்களே,
கிருஷ்ணன் 17 முறை ஜராசந்தனை வென்றதாகவும், பின்பு 'ஜராசந்தனுக்கு என்னுடன் தானே சண்டை? அதற்காக ஏன் யாதவர்கள் எல்லோரும் போரில் மடிய வேண்டும்?' என்று துவாரகைக்கு சென்றதாகதவும் தான் கேள்விப் பட்டு இருக்கிறேன். அது மட்டும் இன்றி ருக்மணியை கிருஷ்ணன் அழைத்து வரும்போதும் ருக்மணுடன் போரிட்டு தானே அழைத்து வந்ததாக கூறப்படுகிறது? தயவு செய்து விளக்கவும்.
கிருஷ்ணன் போரிட்டதாகப் பல சம்பவங்கள் இருந்தாலும், அவன் தூய க்ஷத்திரியன் அல்லன். அதனால்தான் சிசுபாலன் அவனுக்கு முதல் மரியாதை தருவதை ஏற்றுக் கொள்ளவில்லை. எனினும், மஹாபாரதக் காலக் கட்டத்திலேயே. தூய க்ஷத்திரியம் என்பது முக்கியத்துவம் கொடுக்கப்படவில்லை என்பதால், முடிவில் கிருஷ்ணனுக்கே மரியாதை அளிக்கப்பட்டது.
நீக்குகிருஷ்ணன் போரில் வென்ற சம்பவங்கள் இருந்தாலும், போர் செய்யாமல் ஓடி வந்த சம்பவமும் இருக்கிறது. அதனாலேயே அவனுக்குக் கல்லன் / கள்ளன் என்ற பெயர் ஏற்பட்டது. பஞ்ச துவாரகைகளுள் ஒன்றான துவாரகாதீஷ் கோவிலில் இருக்கும் கிருஷ்ணனுக்கு ‘ரண் சோட்ராய்’ என்றே பெயர். இதற்குப் போரிலிருந்து ஓடி வந்தவன் என்று பொருள். ஜராசந்தனை ஒரேடியாக ஒழிக்க முடியவில்லை. அவனுடன் போரிட முடியாமல், துவாரகைக்கு ஓடி வந்து விட்டான் என்பதே இதன் பின்னணிக் கதையாகும்.
க்ஷத்திரியக் குறைவை கம்சன் வதத்திலும் காணலாம். க்ருஷ்ணன் கம்சனை மல்யுத்ததால்தான் கிருஷ்ணன் வெல்கிறான். க்ஷத்திரியம் குறைந்த அடுத்த பரம்பரையைக், கல்லன் (Gallan) என்று அழைத்தார்கள். அதுவும் குறைந்த அடுத்தப் பரம்பரை மல்லன் எனப்படும். இது மல்லன்,மள்ளன் என்று தமிழில் சொல்லப்படுகிறது. இவர்கள் வாளால் போரிடாமல், தோளால் போரிடுவார்கள். தொல்காப்பியத்தில் சொல்லப்படும் 7 வகை மக்களுள், 7 ஆவது வகையான பொருநர் இவர்களே. அவர்களிடம் நீறு பூத்த நெருப்பாக வீரம் இருக்கும். ஆனால் நாளடைவில் அதுவும் அழிந்து அவர்கள் கூத்தில் ஈடுபட ஆரம்பித்தார்கள்.
நிற்க, நம் கருத்துரைக்கு வருவோம். கல்லன் என்பதே தமிழில் கள்ளன் எனப்பட்டது. Ga - ka வேறுபாடு தமிழில் இல்லாததால், Gallan என்னும் சமஸ்க்ருதச் சொல் கள்ளன் என்றானது. கள்ளர்கள் தமிழ் நாட்டுக் கோவில்களில் பாதுகாப்புப் பணியில் ஈடுபட்டிருந்தனர் என்று கல்வெட்டுச்ச் செய்தி இருக்கிறது. எனவே கள்ளர்கள் என்றால் திருடர்கள் அல்லர்.
இங்கு ஒரு ஆச்சரியாமான உண்மையைச் சொல்கிறேன். பாகிஸ்தானில் ராவல்பிண்டி - இஸ்லாமாபாத் அருகே கள்ளர் என்ற ஊரே இருக்கிறது. இங்கு கிருஷ்ணன் கோவில் இருந்தது என்பதை சமீபத்தில் கண்டு பிடித்துள்ளார்கள்.
பார்க்க:- http://www.weeklypulse.org/details.aspx?contentid=1656&storylist=2
தமிழ் நாட்டிலும் மதுரையில் கள்ளழகர் கோவில் இருக்கிறது. கள்ளழகர் ஆயர் / இடையர் மக்களுக்குக் கடவுள். இங்கும் கிருஷ்ணன் தொடர்பு இருக்கிறதைப் பாருங்கள். மதுரையிலும், கள்ளன் என்று கிருஷ்ணன், பாகிஸ்தானில் கள்ளர் என்றே ஒரு ஊர், அங்கும் கிருஷ்ணன் கோவில்.
இந்த செய்தி காட்டும் விவரம் என்னவென்றால், கள்ளர் என்ற சொல் பாரதம் முழுவதும் இருந்திருக்கிறது. கிருஷ்ணன் சம்பந்தப் பட்ட இடங்களில் (பாகிஸ்தான் உட்பட) இந்தச் சொல் இருக்கவே, தமிழ் பேச்சு மொழியாக பாரதம் முழுவதும் இருந்திருந்தால்தான் இது சாத்தியம்.
ஆமாம், ஆச்சரியம் தான்! சமஸ்க்ருத மொழியிலிருந்து நேரடியாக வந்திருந்தால் 'கள்ளன் (ga)' என்று தானே வந்திருக்க வேண்டும்!!
பதிலளிநீக்குga என்பதற்குத் தனி எழுத்து தமிழில் இல்லாததால், நாளடைவில் ka என்றே ஆகியிருக்கிறது. பல சொற்களைச் சொல்லலாம். திருக்குறளில் ‘தானம் தவம் இரண்டும்’ என்பதில் சரியான உச்சரிப்பு daanam, thavam என்பதே. திராவிட இயக்கத்தினர் தமிழைக் கெடுப்பதற்கு முன் வரையில் அப்படியே சரியான உச்சரிப்பில் தமிழர்கள் உச்சரித்தனர். ஆனால் இன்று thaanam, dhavam என்று உச்சரிப்பதை சர்வ சாதாரணமாகக் கேட்கிறோம்.
நீக்குga-ka உச்சரிப்பில் தமிழர்களுக்குச் சந்தேகமே இருந்ததில்லை. மிகத் தெளிவாக இருந்தார்கள். அதனால்தான் அவற்றுக்கான தனி எழுத்துக்கள் தமிழில் இல்லை. ஆனால் பல்லவர்கள் வந்தபோது தமிழைப் படிக்க அவர்கள் திண்டாடித்தான் போய் விட்டார்கள். பல்லவர்கள் அஸ்வத்தாமன் வம்சத்தினர். அவர்கள் முற்காலப் பாண்டியன் வழித் தமிழர்களுடன் தொடர்பு கொண்டவர்கள் அல்லர். அவர்களுக்குக் கொடும் தமிழ் தெரிந்திருக்க்லலாமே தவிர, செந்தமிழ் தெரிந்திருக்கவில்லை. ga-ka போன்ற எழுத்துக்களுக்கு ஒரே ஒரு எழுத்து தமிழில் இருப்பதால் (உ.ம் ga-ka வுக்கு க என்னும் ஒரே எழுத்து)அவர்களால் தமிழைப் படித்தும், அதன் சரியான உச்சரிப்பைப் புரிந்து கொள்ளவும் சிரமமாக இருந்தது. தமிழ் எழுத்துக்கள் உச்சரிப்பில் குழப்பம் அடைந்தவர்களால்தான் கிரந்த எழுத்தை அறிமுகப்படுத்தியிருக முடியும். அந்த காரணத்தினால், பல்லவர்கள் க்ரந்த எழுத்தை அறிமுகப்படுத்தினார்கள்.
அதில் ga-ka போன்ற எழுத்துக்களுக்குத் தனி எழுத்தும், அந்த வேறுபாடு இல்லாத எழுத்துக்களை அது வரை வந்த தமிழிலுமே எழுதினார்கள். அந்த நோக்கில் நீங்கள் க்ரந்த எழுத்துக்களை ஆராய்ந்தால், இன்றைய தமிழ் எழுத்துக்களே அன்றும் (க்ரந்த எழுத்து தோன்றின பொ.பி 2-3 ஆம் நூற்றாண்டிலும்) இருந்தன என்று தெரிய வரும். அதாவது ப்ராம்மி எழுத்திலிருந்து தமிழ் எழுத்து உருவாகவில்லை என்பதை இது காட்டுகிறது. இவற்றைத் தக்க இடத்தில் விரிவாக, அனைத்து எழுத்துக்களையும் காட்டி இந்தத் தொடரில் எழுதுகிறேன்.
இதில் மறைந்துள்ள விவரம் என்னவென்றால், கிரந்த எழுத்துக்களை உருவாகினவர்கள் பிராம்மணர்களாகவே இருக்க வேண்டும். பிராம்மணர்கள்தாம் ஆசிரியப் பணியில் தொன்று தொட்டு இருந்திருக்கின்றனர். சமஸ்க்ருதமும், தமிழும் சேர்ந்து அறிந்தவர்கள் அவர்கள். அந்த இரு மொழிப் புலமையும் இருந்தவர்களால்தான் கிரந்த எழுத்தை உருவாக்கியிருக்க முடியும்.
கிரந்தத்தில் உள்ள தமிழ் எழுத்துக்கள் இன்றும் தமிழில் இருக்கின்றன. இதன் மூலம், தமிழைக் காப்பாற்றி வழி வழியாக மாறுதலில்லாமல் கொண்டு வந்த்தது ஆசிரியப் பணியில் இருந்த பிராம்மணர்களே என்பதும், சமணர்கள் புகுத்த முயன்ற பிராம்மி எழுத்தை ஒதுக்கி, பாரம்பரிய தமிழ் எழுத்தைக் காப்பாற்றியது மட்டுமல்லாமல், கிரந்தத்தை (பல்லவ அரசர்கள் ஆணைப்படி) உருவாக்கினாலும், அதில் தமிழ் எழுத்துக்களை உருமாற்றாமல் வைத்துக் காப்பாற்றியவர்கள் பிராம்மணர்களே என்றும் கூறலாம்.
தமிழ் இன்றுவரை வாழ்ந்து வருகிறது என்றால் அதற்குக் காரணம் பிராம்மணர்கள்தான்.தொல்காப்பிய இலக்க்ணத்தை எழுதினவனும் பிராம்மணன்தான். எந்த அரசர்கள், மொழி மாற்றத்தைப் புகுத்த முயன்றாலும் (உ.ம் பிராம்மி, க்ரந்தம்), தமிழைக் குலைக்காமல் காப்பாற்றி முந்தின தலைமுறைவரை கொண்டுவந்தவர்கள் பிராம்மணர்கள்.
உதாரணமாக ka, kha, ga, gha என்பதில் ka என்பது இன்றும் நாம் எழுதும் ‘க’வைத்தான் கிரந்தத்தில்தான் வைத்துள்ளாரகள். kha, ga, gha ஆகியவற்றுக்கு வேறு எழுத்துக்கள் உண்டாக்கினார்கள். இந்தக் ‘க’வை 3 ஆம் நூற்றாண்டுப் பல்லவர் கால கிரந்தக் கல்வெட்டுகளில் காண்கிறோம். ஆனால் 10 ஆம் நூற்றாண்டுச் சோழர் காலக் கல்வெட்டுகளில் பிராம்மி ‘க’வின் சாயலைக் காண்கிறோம். அதைக் கொண்டு பிராம்மியிலிருந்து தமிழ் வந்த்து என்று எப்படிச் சொல்லலாம்? அதற்கு முன்பே பல்லவர் கிரந்தத்தில் இன்றைக்குப் புழக்கத்தில் இருக்கும் ‘க’இருந்திருக்கிறதே அது எப்படி?
நீக்குகிரந்தத்தில் உள்ள தமிழ் எழுத்துக்கள் பெரும்பாலும் இன்றைக்கும் இருக்கின்றன. ஒரு சில எழுத்துக்களே மாறியுள்ளன. மாறின எழுத்துக்கள், நில அளவுக் குறிப்புகளில் காட்டப்படும் குறிகள் அல்லது எழுத்துக்கள். அதற்குக் கல்வெட்டாதாரம் காட்ட முடியும். அப்படிப் பட்ட எழுத்துக்கள் பல்லவர்களுக்குக் குழப்பத்தைக் கொடுத்திருக்கும். எனவே அந்த ஒரு சில எழுத்துக்களுக்கு புது வடிவத்தை கிரந்தத்தில் காணலாம்.
பின்னால் எழுதப்போகும் கட்டுரையில் விரிவாக விளக்குகிறேன்.
ஆங்கிலத்தில் நான் எழுதிய இந்தக் கட்டுரையில் இன்னும் சில விவரங்கள் இருக்கின்றன. படிக்கவும்.
http://jayasreesaranathan.blogspot.in/2012/07/was-tamil-script-derived-from-brahmi.html
நன்றி. உங்கள் விரிவான கட்டுரைக்காக காத்திருக்கிறேன்!
நீக்கு